Το τελευταίο 40λεπτο του Μπάνε

Τώρα που στεγνώσανε τα δάκρυα και ηρεμήσαμε λίγο, ήρθε η ώρα να τα πούμε όλα σχετικά με τη γιορτή του Μπάνε, την ΚΑΕ, τα μπλουζάκια, το marketing και την όλη οργάνωση της εκδήλωσης. Ή μήπως να μη πούμε τίποτα? Ήταν τόσο δυνατό αυτό που νιώσαμε όλοι μέσα στην ψυχή από την πρώτη στιγμή που πλησιάσαμε το γήπεδο, μέχρι την τελευταία που καταφέραμε και ξεμπλοκάραμε από το ατελείωτο μποτιλιάρισμα, που δε νομίζω να αξίζει τον κόπο να γκρινιάξουμε. 

Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που βγήκαν από μέσα μας, που πραγματικά ποιος χέστηκε αν η στάμπα στο μπλουζάκι με το κλάμα του Μπάνε έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, ποιος ασχολήθηκε τελικά με το αν η φανέλα έπρεπε να είναι ρετρό και η υπογραφή του Μπάνε πιο προσεγμένη (ξεπουλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ και οι 200, παρά το κόστος των 70 ευρώ και έχει ήδη γίνει νέα παραγγελία!), για ποιο λόγο να κάτσουμε να αναλύσουμε αν έπρεπε να γίνει μια υπερπαραγωγή με ξεχωριστό παιχνίδι, με προσκεκλημένη μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα και καλεσμένους παίκτες θρύλους των γηπέδων. 

Τον Μπάνε τον ρώτησε κανείς αν ήθελε να γίνουν όλα αυτά? Εδώ μέχρι τώρα ο άνθρωπος έλεγε και ξαναέλεγε πως δεν ήθελε καν να τιμηθεί, δεν ήθελε καν να αποσυρθεί η φανέλα του και πως τώρα τελευταία πείστηκε να γίνει μια εκδήλωση προς τιμήν του. Εμείς φυσικά με το μυαλό μας φανταζόμασταν και θέλαμε διάφορα, αλλά η βραδιά ήταν του Μπάνε. Η ΚΑΕ, λοιπόν, όντας μια από τις λίγες διαχρονικά που περάσαν από τον σύλλογο, που νιώθει από ΠΑΟΚ, διοργάνωσε μια άψογη λιτή τελετή. Όπως ακριβώς, δηλαδή, ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα του Μπάνε. Κάλεσε αυτούς που έπρεπε να καλέσει, μίλησαν αυτοί που έπρεπε να μιλήσουν, χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες και υπερφίαλες σκοπιμότητες. 

Ο Σήφης έντυσε άψογα την εκδήλωση με μουσικάρες-ροκάρες-ύμνους των 80's, ο υπεύθυνος επικοινωνίας Παναγιώτης Χορόζογλου σοβαρός, όπως πάντα, στην παρουσίαση και ο πρόεδρος συγκινησιακά φορτισμένος (κι αυτός όπως πάντα) στην αναγγελία του Μπάνε. Ο κόσμος συγκλονιστικός. Όπως έγραψα και στη σελίδα είδα βρέφος 2 μηνών στο μάρσιπο του πατέρα του, παππούλη 90 ετών με δάκρυα στα μάτια, 10χρονους και 20χρονους που δε τον πρόλαβαν καν, τη γενιά τη δικιά μας που μας μεγάλωσε, άνθρωπο με πι να προσπαθεί να τον δει απο κοντά όσο καλύτερα γίνεται. Κόσμο σε κάθε γωνιά του γηπέδου, ακόμα και στις σκάλες και τα διαζώματα. Όλοι του οι συμπαίκτες και οι προπονητές με τους οποίους μεγαλούργησε, εκεί. Και όσοι δε μπόρεσαν να έρθουν έστειλαν βίντεο. 

Το μεγαλύτερο χειροκρότημα από την κερκίδα πήρε φυσικά ο Αληταράς και μετά ο Γιαννούλης. Εντύπωση προκάλεσε η απουσία του Σούλη και έστω μέσω κάποιου βίντεο και αυτή του Σάβιτς. Στου πρώτου κάπου πάει το μυαλό όλων μας, μετά την άδικη μεταχείριση του από τη διοίκηση Μπάνε, ελπίζω να μην υπάρχει κανένα θέμα στις σχέσεις τους και να ήταν απλά μια συγκυρία, για τον δεύτερο δε γνωρίζω. 

Το πρώτο ζουμί από το μάτι το δικό μου έφυγε στο βιντεάκι του Παπαχρόνη. Πόσες μνήμες ρε Πητ...Πόσο ταυτίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι με τις ζωές μας, με την εφηβεία μας, με την καθημερινότητα μας. Πόσο συχνά μπαίνανε στα σπίτια μας κι εμείς στο δικό τους για να τους δούμε με δέος από κοντά. Και τώρα οι σημερινοί 20άρηδες βλέπουν κάτι τύπους με φαλακρίτσες, κοιλίτσες και γκρίζα μαλλιά (μόνο ο Γαλακτερός και στα 80 του θα είναι ίδιος) και άντε να τους εξηγήσεις τώρα τι κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι και πόσα πολλά σημαίνουν για εμάς. 

"Γειά σου Μπάνα, γειά σου ΠΑΟΚ" είπε ο Τεν Τεν με τα σπαστά ακόμα ελληνικά του, νομίζοντας όλοι πως έκανε σαρδάμ στο όνομα του Πρέλεβιτς, αλλά μετά ακούμε και τα άλλα τα τρελοκομεία Κλιφ και Κεν (όπως επίσης και τον Πητ) να τον αποκαλούν έτσι και καταλάβαμε ότι προφανώς είναι μια inside προσφώνηση μεταξύ Αμερικανών και Μπάνε. Όλοι μια παρέα και τότε και τώρα. Ειλικρινά δε γνωρίζω πρώην παίκτες άλλης ελληνικής ομάδας να είναι τόσο πολύ δεμένοι μαζί της. Και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια να μας μνημονεύουν και να νοσταλγούν εκείνες τις εποχές όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Σε συνεντεύξεις τους, σε αφιερώματα, ακόμη και στα social media τους. Ειδικά αυτό που συμβαίνει με τους ξένους μας, νομίζω δε το απολαμβάνει κανένας άλλος σύλλογος. 

Ο πρόεδρος των προέδρων, ο τεράστιος Νίκος Βεζυρτζής, παίρνοντας τον λόγο και κάνοντας νόημα κάποια στιγμή στους οργανωμένους να κάνουν ησυχία για να ακουστεί, θύμισε τη Γενεύη που πήρε το μικρόφωνο για να κατευνάσει τα πλήθη. Τι συγκίνηση και με σένα ρε Νικόλα! Ευτύχης και Λάκης από κοντά. Εμβληματικοί πρόεδροι όλοι τους, στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Παραδίπλα και ο έφορος της καρδιάς μας, μια γλυκύτατη φυσιογνωμία, ο λατρεμένος Άγγελος Μιχόπουλος και πιο πέρα ο υπερκαλτ, ο αιώνιος βοηθός του συλλόγου και ΠΑΟΚτσάκι μέχρι το κόκκαλο, ο Σάκης Λάιος, σα να μη πέρασε μέρα από πάνω του! 

Ο Μπάνε ξεπροβάλλει από τη φυσούνα. Ο κόσμος παραληρεί. Ίσως το πιο διάσημο μπασκετικό σύνθημα όλων των εποχών, το "Ω Μπάνε, Μπάνε" βγαίνει για τελευταία φορά τόσο δυνατά και έντονα από τα χείλη μικρών και μεγάλων. Η φανέλα με το 7 ανεβαίνει σιγά σιγά και παίρνει κι αυτή τη θέση της στην οροφή δίπλα στους 7 τίτλους της ιστορίας μας. Μικρό το νούμερο για όσα μπορούσαμε, συμβολικό, καθαρό, ντόμπρο και τίμιο όμως. Από τον πρώτο τίτλο μέχρι τον τελευταίο. Οι παλιοί του συμπαίκτες τρέχουν δίπλα του και αγκαλιασμένοι όλοι γίνονται ένα κουβάρι, όπως τότε που κατακτούσανε τους τίτλους. Από τότε που σταμάτησε ο Μπάνε έχουμε να δούμε διάκριση. Τέλος εποχής για το Παλέ, τέλος εποχής για τον Μπάνε, τέλος εποχής και για τον ΠΑΟΚ. Συμβολικά και διαβολεμένα συμπτωματικά όλα. Και δε φταίει ούτε ο Μπάνε, ούτε το Παλέ, ούτε το Παλατάκι. Το χρήμα που δεν έχουμε φταίει. 

Ο Μπάνε παίρνει το μικρόφωνο. Κι εκεί που περιμένεις να πει κάτι και να πλαντάξουμε όλοι στο κλάμα, όπως η Άννα και η Τέα, αυτός χαλαρός όπως πάντα, μας λέει πως τόσο καιρό δεν ήθελε αυτή τη γιορτή και το κάνει πιο πολύ για τις κόρες του. Δε δάκρυσε, δε λύγισε, δεν έκρυψε το πρόσωπο του και τα μάτια του. Η Ναντ τον στιγμάτισε και τον άλλαξε. Κι αυτόν κι εμάς μαζί. Κι όπως κι εμάς σαν παιδάκια τότε, μας πήρε από το χέρι και μας έδειξε όλη την Ευρώπη, έτσι κι εμείς τώρα πήραμε τα δικά μας παιδιά για να τους δείξουμε το μεγαλείο του. Να τους δείξουμε το τελευταίο 40λεπτο του Μπάνε...