ΠΑΟΚ ΠΑΟΚ ΠΑΟΚ Κυπελλοοοοοό!

Όχι, προφανώς και δε το πήραμε και λογικά θα προσθέσουμε και άλλον έναν χρόνο στα 24 που μετράμε ήδη από την τελευταία μας κατάκτηση, αλλά ας ελπίσουμε να δούμε την ομάδα μας έστω στον τελικό. Τα όνειρα εξάλλου είναι τζάμπα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στο άλλο ζευγάρι που μας ενδιαφέρει, ο Πανιώνιος (ομάδα Β' Εθνικής) είναι 10 πόντους μπροστά απ' την ΑΕΚ. (Κανονίστε να προκριθεί και να κάνετε όπως τότε με τη Λιμόζ στο φάιναλ-4 της Αθήνας το '93, που πανηγυρίζαμε ήδη πριν καν παίξουμε).

Τελοσπάντων, ωραίο το κυπελλάκι, στα 80's και στα 90's είχαμε πολλές ιστορίες να πούμε, αυτές όμως σημερινέ μου 20άρη αρχίζουν και ξεφτίζουν και θα αρχίσεις εύλογα να αναρωτιέσαι κι εσύ μήπως τα πέτρινα μας χρόνια είναι περισσότερα από αυτά της ακμής μας. Σίγουρα όμως κάπου θα έχει πάρει το αυτί σου κάποια ιστορία ή το μάτι σου κάποια φωτογραφία από τον τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών, από το πρώτο φάιναλ-4 της Λαμίας και από το φάιναλ-4 της Αθήνας. Να ξεκαθαρίσουμε ότι, σε αντίθεση με τώρα, από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και για 20 περίπου χρόνια, το κύπελλο ήταν ένας ρεαλιστικός στόχος και, ανεξαρτήτως κατάληξης και πόσο μακριά τελικά έφτανες, κατέβαινες πάντα στην αρχή για να το πάρεις.

Έτσι, εκτός από τις κατακτήσεις μας το 1984, το 1995 και το 1999, μετράμε και άλλους 5 τελικούς (1982, 1989, 1990, 1991 και 2019). Πάμε, λοιπόν, να πιάσουμε πρώτα τους χαμένους μας τελικούς, εν τάχει όμως (μη περιμένετε αφιερώματα-μαμούθ σαν τα άλλα), γιατί δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά δέχομαι απειλητικά μηνύματα στο Facebook από χτες. 

Το 1982, μετά από μια μακρά περίοδο μετριότητας και παρακμής (τα 70's εκτός του ότι δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το τρομερό, ζούσαν και στην απόλυτη σκιά του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ-κάτι μου θυμίζει αυτό) αρχίζουμε να φτιάχνουμε την ομάδα που τα επόμενα χρόνια θα διεκδικεί τίτλους και θα κάνει πρωταθλητισμό. Επίσης όμως παίρνουμε κι ένα δείγμα από το τι πρόκειται να ακολουθήσει σχετικά με τις αυτοκτονίες, μιας και αυτός ο τελικός ήταν η πρώτη μας επίσημη αυτοχειρία, καθώς σε όλο το ματς ήμασταν μπροστά (στο ημίχρονο με 9) και ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε για πρώτη φορά λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Σε συνδυασμό με την, κατά γενική ομολογία, εχθρική διαιτησία κυρίως του Αλιφραγκή (ο Παναθηναϊκός ήταν ακόμη παντοδύναμος τότε εντός και εκτός παρκέ), το κύπελλο χάθηκε μέσα στο Παλέ. Το πλήθος των αντικειμένων που πετάχτηκε στο παρκέ μετά τη λήξη έχει μείνει στην ιστορία και φυσικά απονομή δεν έγινε ποτέ.

Το 1989 στην εποχή της απόλυτης κόντρας μας με τον συμπολίτη, ο τελικός στο Παλέ είναι στο -12 περίπου 2 λεπτά πριν το τέλος, καταφέρνουμε και το πηγαίνουμε στο τελευταίο σουτ, όμως το τρίποντο του Κόρφα για την ισοφάριση βρίσκει σίδερο κι έτσι η ανατροπή μένει στη μέση. Την επόμενη χρονιά ο τελικός διεξάγεται στο ΣΕΦ (θα έχεις ακούσει για την κοινή κερκίδα φίλων του Άρη και του Ολυμπιακού-υπάρχει σχετικό βίντεο στο YouTube) και μη σε ξεγελάει το τελικό σκορ και η διαφορά των 13 πόντων της ήττας μας. Το παιχνίδι δε μας άφησαν ποτέ να το διεκδικήσουμε, ήδη από το ημίχρονο όποιος μαρκάρει τον Γκάλη είναι με 4 φάουλ, σε κάποιο σημείο του αγώνα απορεί και ο ίδιος ο Παπαδογιάννης που τον μεταδίδει και έτσι η ήττα έρχεται φυσιολογικά.

Το μεγαλύτερο κάζο για τον παντοδύναμο τότε ΠΑΟΚ έρχεται την επόμενη χρονιά. Ο ήδη Κυπελλούχος Ευρώπης, με την ψυχολογία στα ύψη, αποκλείει και τον Παναθηναϊκό μέσα στο Τάφο του Ινδού και με εξουδετερωμένο ήδη από τα προημιτελικά τον Άρη, αναμένεται να κάνει περίπατο απέναντι στον Πανιώνιο μέσα στο ΣΕΦ. Εξάλλου, εκείνη τη χρονιά τον είχαμε κερδίσει με το εξωπραγματικό 139-96 και του είχαμε ρίξει άλλη μια 20άρα μέσα στη Νέα Σμύρνη. Αλλά φυσικά σαν κλασικός ΠΑΟΚ, που δεν υπήρχε περίπτωση να δώσεις συνεχόμενες χαρές στον κόσμο σου, χάνεις το κύπελλο, χαρίζεις μετά και το πρωτάθλημα, σε μια ιστορική ευκαιρία να γίνεις η πρώτη ελληνική ομάδα και από τις λίγες ευρωπαϊκές που κατακτάει το τρεμπλ.

Ο τελευταίος χαμένος τελικός ήταν το 2019 και τελείωσε όπως άρχισε και το 1982. Με ήττα δηλαδή απέναντι στον Παναθηναϊκό. Το ματς ξεκινάει και φτάνουμε σε κάποια φάση να χάνουμε μέχρι 20 πόντους, ξεκινάμε σιγά σιγά την αντεπίθεση, η ομάδα ήταν καλή τότε, είχε και βάθος στο ρόστερ, ήταν και απλήρωτη (KeepPAOKalive κι άλλα τέτοια κόλπα), οπότε σε μια κατάθεση ψυχής φτάνουμε να προηγούμαστε και φτάνουμε το ματς στον πόντο, όπου αναλαμβάνει η αγαπητή Τσαρούχα, που με συνεχόμενες βολές βγάζει από τον κόπο και το άγχος τον Παναθηναϊκό.

Για τα κύπελλα μας τα έχουμε πει άπειρες φορές και στο blog και στη σελίδα στο Facebook. Κατακτήσαμε τον πιο ιστορικό, τον πιο μυθικό τελικό όλων των εποχών, του οποίου οι αφηγήσεις από τους εμπλεκόμενους της εποχής, αγγίζουν πλέον τα όρια του θρύλου. Κατακτήσαμε δια περιπάτου το πρώτο φάιναλ-4 της ιστορίας στη Λαμία, με τα όργια του Μπάνε που καθάρισε σαν πασχαλινό αυγό Άρη και Πανιώνιο και ακόμα πιο δια περιπάτου το φάιναλ-4 στο ΣΕΦ πάλι με Άρη και ΑΕΚ αυτή τη φορά στον τελικό. 

Κοινός παρονομαστής και των δύο φάιναλ-4 που συμμετείχαμε ήταν πως σε κανένα από αυτά δεν υπήρχε Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, μιας και στο πρώτο εξουδετερώθηκαν από πολύ νωρίς (και ω του θαύματος για πρώτη φορά ήμασταν τυχεροί και δεν κληρωθήκαμε μαζί τους), ενώ στο δεύτερο αποκλείσαμε εμείς τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ (52-61), στο πρώτο ματς της σεζόν και ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τον Άρη στο Αλεξάνδρειο.

Φέτος για πρώτη φορά θα έχουμε φάιναλ-8. Η ΑΕΚ (που θα αντιμετωπίσουμε στους 4 αν περάσουμε) τελικά απέκλεισε με το ζόρι στην παράταση τον Πανιώνιο (ομάδα Β' Εθνικής) κι εμείς ξεκινάμε σε λίγο με το Περιστέρι. Απόλυτο φαβορί, με το ρόστερ και το μπάσκετ που παίζει, είναι ο Ολυμπιακός, αλλά μια παρουσία μας στο τελικό πάντα θα ξυπνάει το ενδιαφέρον των φιλάθλων μας. Κι εκεί που ξέρεις, ένας αγώνας είναι...Προέχει το "Περιστέρι του Σπανούλη" όμως!