Δεν είμαστε κολλημένοι στα 90's αλλά...

 ...αλλά κάπου έλεος! Είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι, ξέρουμε πόσο έχουμε μικρύνει σαν κλαμπ και έχουμε αποδεχτεί πλήρως το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια δε μπορούμε να διεκδικήσουμε όχι τίτλους, αλλά ούτε την παραμικρή διάκριση. Δεν αιθεροβατούμε, ούτε μιζεριάζουμε γιατί δε βλέπουμε πλέον τους παικταράδες του παρελθόντος, γιατί δε πάμε σε ευρωπαϊκούς τελικούς και γιατί δε τέρπονται οι οφθαλμοί μας με θέαμα αντίστοιχο του Κλιφ, του Μπέρι, του Κεν, του Ζόραν, του Μπάνε, του Κόρφα και του Πέτζα. 

Αγαπάμε και ασχολούμαστε με την ομάδα, εγώ προσωπικά από το 1988, χωρίς αστερίσκους, χωρίς να βάζουμε ιδιαίτερη πίεση σε κανέναν, είτε παίκτες, είτε προπονητές, είτε διοίκηση. Αυτό άλλωστε είναι και η ανιδιοτελής αγάπη. Έχουμε την απαίτηση όμως να μας σέβονται σαν φιλάθλους. Να σέβονται από τον πρώτο που αγοράζει κάθε χρόνο διαρκείας στις gold θέσεις μέχρι και τον τελευταίο που μπορεί να ασχολείται μόνο μέσω τηλεόρασης και Ίντερνετ, αλλά αγαπάει και πονάει εξίσου την ομάδα. 

ΠΑΟΚόμετρο δε θα βάλουμε, ούτε προσωπικά συμφωνώ με τη λογική ότι κριτική θα κάνει μόνο όποιος πηγαίνει γήπεδο, παίρνει διαρκείας κτλ. Δικαίωμα στην κριτική έχουμε όλοι μας και δέκτες της κριτικής πρέπει να μάθουν να είναι όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στην ΚΑΕ. Αν δεν αντέχουν αυτή την ανεπαίσθητη κριτική που γίνεται μόνο μέσα από τα social media, μπορούν να πάνε στο Λαύριο να παίζουν μπροστά σε 100 άτομα και χάνουμε-κερδίζουμε να μην ασχολείται κανείς. Αν νομίζουν ότι είναι τέλειοι και είναι υπεράνω κριτικής και δε κοιτάνε μέσω αυτής να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της ομάδας, τότε συγνώμη, αλλά το πρόβλημα το έχουν αυτοί κι όχι εμείς. 

Θα πρέπει να χαίρονται που υπάρχουν ακόμα σελίδες και μέσα που ασχολούνται με τον μπασκετικό ΠΑΟΚ και θα πρέπει να σκεφτούν ότι με οποιοδήποτε ποστάρισμα, ανάλυση αγώνων, χιούμορ, αλλά και κριτική, διαφήμιση γίνεται, όσο ο κόσμος έχει κάποιο ερέθισμα να ασχολείται ακόμα. Δικές τους άλλωστε ήταν οι μαρτυρίες για το πόσο πολύ βοηθήσαμε όλοι τη διοίκηση μέσα από αυτή τη σελίδα σχετικά με την Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου, αλλά και τα διαρκείας. Να αρχίσουν, λοιπόν, να αναρωτιούνται και να ανησυχούν όταν πάψουμε ακόμα κι εμείς οι τελευταίοι ρομαντικοί να ασχολούμαστε και να γράφουμε για την ομάδα και περάσει σε ακόμα μεγαλύτερη ανυποληψία. 

Η διοίκηση Χατζόπουλου, το έχουμε ξαναπεί, κάνει εξαιρετική δουλειά μέχρι τώρα, κυρίως στο οικονομικό κομμάτι. Με τη βοήθεια φυσικά του Σαββίδη και του κόσμου, έχει μειώσει τα χρέη, έχει διαχειριστεί σωστά άλλα που βγαίνουν, δεν έχει επιτρέψει να υπάρχουν μπαν στην ομάδα, γενικά δε καθυστερεί τις πληρωμές σε παίκτες και σταφ και με την καθημερινή παρουσία του προέδρου, άπαντες νιώθουν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα της και έτσι εξασφαλίζεται και η εύρυθμη λειτουργία του τμήματος. Όλα τα παραπάνω βεβαίως συμβαίνουν και με το να βάζει ο πρόεδρος συχνά πυκνά το χέρι στην τσέπη.

Στο επικοινωνιακό κομμάτι όμως, χρειάζεται ακόμα λίγη δουλίτσα. Ο κόσμος βαρέθηκε να ακούει (και δε χρειάζεται κιόλας) συνέχεια ότι ο ΠΑΟΚ θα διαλυθεί κι ότι δε ξέρουμε αν υπάρχει αύριο κι ότι θα πέσουμε κατηγορία κτλ. Ο ΠΑΟΚ δε πρόκειται να διαλυθεί όποιος κι αν είναι πρόεδρος, δε θα τον αφήσει ο κόσμος να διαλυθεί. Κατηγορία δε πέσαμε όταν μαζευόταν και ανέβαιναν συνεχώς τα χρέη ή όταν παραπαίαμε αγωνιστικά, δε θα πέσουμε τώρα. Βαρέθηκε να ακούει ότι δε βοηθάει στα διαρκείας ή στην ΑΜΚ (νομίζω ιστορικά δεν υπάρχουν άλλοι φίλαθλοι που να μάζεψαν 500 χιλιάρικα για μπασκετική ομάδα, ειδικά σε τέτοιες εποχές), βαρέθηκε να ακούει ότι δεν έρχεται στο γήπεδο, με την προσέλευση να είναι από τις μεγαλύτερες στο πρωτάθλημα.

Επίσης, είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι ακόμα δεν υπάρχει στο τμήμα ένας τεχνικός διευθυντής. Ένας άνθρωπος να συνεργάζεται αλλά και να ελέγχει τον προπονητή, να οργανώνει το αγωνιστικό, να βρίσκει παίκτες, να μοιράζει σωστά το μπάτζετ. Με την πρόφαση ότι θα κοστίσει λεφτά και ότι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού για το μέλλον, η διοίκηση δεν έχει κάνει κάτι μέχρι στιγμής προς αυτή την κατεύθυνση και όταν και αν γίνει, όλοι ξέρουμε ποιον σκεφτόμαστε για τη συγκεκριμένη θέση.

Ένα άλλο αρνητικό για φέτος ήταν η αδυναμία εύρεσης κεντρικού χορηγού για τη φανέλα. Απορρίφθηκαν, λέει, ως χαμηλές, πενταψήφιες χορηγίες, αλλά θεωρώ τουλάχιστον θλιβερό, με συμμετοχή μάλιστα και στην Ευρώπη, να μη μπορούμε να βρούμε μια εταιρεία να διαφημιστεί και να μπορούν τα Λαύρια και οι Κολοσσοί με τα 100 άτομα στο γήπεδο και χωρίς την Ευρώπη.

Στα πιο καθημερινά, υπάρχουν και τα λεγόμενα "πταισματάκια". Ποτέ δε καταλάβαμε πως, πότε και γιατί ήρθε ο Σαρικόπουλος (και πότε έφυγε!), ποτέ δε καταλάβαμε τι ήταν και που πήγε αυτή η χορηγία Σαββίδη, ενώ σε μερικά πράγματα η ενημέρωση είτε δε γίνεται καθόλου ή καθυστερεί χαρακτηριστικά και γίνεται κατόπιν εορτής, όταν ο κόσμος ήδη το έχει τούμπανο. Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Ντάρκο Κέλι (που ακόμα βρίσκεται στην ομάδα και κάθεται πίσω από τις πινακίδες) και δε ξέρουμε υπό ποίο καθεστώς είναι εκεί (του πληρώνεται κανονικά το συμβόλαιο, πιάνει ακόμα θέση ξένου?), του Χρηστίδη που ξέραμε πριν από τον αγώνα με το Περιστέρι ότι θα αποτελέσει παρελθόν, αλλά και των απουσιών του Σαλούστρου και του Σάιμπερτ, που ανακοινώθηκαν στην κυριολεξία λίγο πριν την έναρξη του αγώνα με το Λαύριο, ενώ ήταν γνωστές αρκετά νωρίτερα.

Για το αγωνιστικό δε θα αναφερθώ ξανά, τα βλέπουμε όλοι πλέον. Οι ατομικές ενέργειες και τα χαρίσματα κάποιων παικτών δε θα σε ξελασπώνουν για μια ζωή. Όταν δε μπουν τα τρίποντα, δε δείχνουμε απολύτως τίποτα μέσα στο γήπεδο. Στους ψηλούς, εκτός από την επιθετική μας ανυπαρξία, μέσα στη ρακέτα μας κάνει χαβαλέ ο κάθε αντίπαλος που έχει λίγο όγκο παραπάνω και μια υποτυπώδη τεχνική. Χτες όμως εγώ προσωπικά είδα από πολλούς παίκτες αδιαφορία να το πω, απάθεια να το πω, ατολμία να το πω, ανικανότητα μήπως? Χάναμε παίκτες, χάναμε ριμπάουντ, δε διεκδικούσαμε μπάλες, απειθαρχία στην επίθεση με τον καθένα να κάνει ότι γουστάρει, να τριπλάρει ακατάπαυστα και να σουτάρει από παντού, με τον Παραλία Τσαπατσούλ φυσικά να βρίσκεται για άλλη μια φορά στη ναυαρχίδα του σταρχιδισμού και τον Λυκογιάννη να τον "επιβραβεύει" επιστρατεύοντας τον για την τελευταία φάση και δίνοντας του το τελευταίο σουτ (γιατί ως γνωστόν είναι και κλατς κίλερ ο άνθρωπας).

Τεράστιο πισωγύρισμα η χτεσινή ήττα. Χάσαμε την ευκαιρία να πλησιάσουμε την 4άδα και να έχουμε ένα αβαντάζ έναντι των αντιπάλων σε περίπτωση ισοβαθμίας, ενώ μπαίνει σε κίνδυνο και η είσοδος στην 6άδα, τώρα που ανέβηκε και ο Προμηθέας. Κι αν θέλεις να μη τερματίσεις 7-8ος και πέσεις πάνω σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, θα πρέπει να κερδίσεις Κολοσσό και ΑΕΚ στην έδρα σου και να μην έχεις άλλες εκπλήξεις π.χ με τον Απόλλωνα στην Πάτρα.

Ο πρόεδρος έχει κάνει μια επιλογή και τη στηρίζει. Έχω πει και στο παρελθόν ότι μπορεί στο τέλος να δικαιωθεί. Βέβαια στο ενδιάμεσο πρέπει να δείξουμε και κάποια πράγματα, να φανεί ένα αγωνιστικό πλάνο, ένας προσανατολισμός, μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και αυτό το περιβόητο plan b βρε αδερφέ, όταν στραβώνουν τα πράγματα και δε μπαίνουν τα τρίποντα. Δε ξέρω αν τα βλέπετε εσείς αυτά, εγώ πάντως δυσκολεύομαι. Επίσης δε ξέρω και πως μεταφράζεται αυτή η δικαίωση που γράφω πιο πάνω, ώστε να κριθεί ως πετυχημένος ο Λυκογιάννης. Τι στόχους έχουμε βάλει? (εκτός από την αιώνια οικονομική εξυγίανση). Τους λέμε προς τα έξω? Τους λένε μεταξύ τους στο Παλατάκι? Με μια 4άδα π.χ στο πρωτάθλημα, έναν τελικό κυπέλλου και 16 στην Ευρώπη θεωρείται επιτυχημένη η πορεία μας? Μάλλον ναι θα πω εγώ. Με 8η θέση, αποκλεισμό από το Περιστέρι στο κύπελλο σε λίγες μέρες και τον αποκλεισμό που ήδη έχουμε από τους 16 στην Ευρώπη?

Όπως και να έχει το καλοκαίρι πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Με το χρέος ακόμα πιο μειωμένο (σε λίγες μέρες αναμένονται και κοντά στις 350.000 από το στοίχημα) και την ομάδα θεωρητικά του χρόνου με μεγαλύτερο μπάτζετ, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Θα γίνει επιτέλους το βήμα (έστω και μικρό) παραπάνω, θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε και να πετύχουμε κάποιον μεγαλύτερο στόχο ή θα τρωγόμαστε και θα αναλωνόμαστε μια ζωή σε εξυγιάνσεις, ανυπαρξία αγωνιστικών στόχων και ήττες από τις τελευταίες ομάδες του πρωταθλήματος...;