Το πλήρωμα του χρόνου είχε επιτέλους έρθει..Ο Άρης είχε καταρρεύσει, οι νότιοι ακόμα δεν είχαν οργανωθεί καλά κι εμείς..πιο ώριμοι από ποτέ. Απαλλαγμένοι από το άγχος του "πότε θα πάρω πρωτάθλημα", μιας και ήμασταν επιτέλους πρωταθλητές, η σεζόν 1992-93 ξεκίνησε με έναν και μοναδικό στόχο. Να χτίσουμε τη δική μας αυτοκρατορία! Και υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για να γίνει αυτό. Κορμός χρόνων, παίχτες στην καλύτερη τους ηλικία, ο καλύτερος ευρωπαίος προπονητής, πρόεδρος οικονομικά δυνατός και συνεπής, λαός πιστός, το final-4 στη χώρα σου, μέχρι και σταρ από το ΝΒΑ για να δέσει το γλυκό..
Κι όμως..Η ομάδα αν και πήγαινε σαν τρένο σε Ελλάδα και Ευρώπη, στο κρισιμότερο σημείο ντεφορμαρίστηκε. Ή αν προτιμάτε καλύτερα, επέστρεψε η κατάρα των τελευταίων δευτερολέπτων..Δεν είστε προληπτικοί και δε πιστεύετε στις συμπτώσεις..? Ωραία. Στο κρισιμότερο σημείο τότε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, όπως ο ίδιος δήλωσε πρόσφατα, είχε μια από τις χειρότερες αντιδράσεις του σαν προπονητής, καθώς δε διάβασε σωστά τον αγώνα με τη Μπενετόν και δεν αντέδρασε γρήγορα στα τρίποντα του Ιακοπίνι και το μαρκάρισμα του Ρουσκόνι.
Όπως και να 'χει το κακό είχε ήδη γίνει και μετέπειτα εκφράσεις του τύπου "κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος", "ζαλισμένη σαν κοτόπουλο", "έχασε τα αυγά και τα καλάθια" κ.α, που ακολούθησαν για να χαρακτηρίσουν την αντίδραση μας στη συνέχεια των ελληνικών play-off (και τον απρόσμενο μας αποκλεισμό από τον 4ο Ολυμπιακό) είναι κλισέ και χιλιοειπωμένες..Άλλωστε οι θεωρίες συνομωσίας με τον προδότη για εκείνη τη σειρά των ημιτελικών είναι πολλές, αλλά όπως και να έχει το θέμα είναι ότι σε 4 ματς κερδίσαμε μόλις ένα και στις 3 ήττες καταφέραμε να έχουμε μ.ο 50.3 πόντους..Περίεργο έτσι? Μια επίθεση που μέχρι τότε έβγαζε φωτιές και όπως έλεγαν πολλοί "θέλει ο καθένας μια μπάλα μόνος του" να μη μπορεί να περάσει τους 50 πόντους.
Παρόλα αυτά, η ομάδα του '93 μας χάρισε μαγικά βράδια, έπαιξε κατά γενική ομολογία ένα από τα καλύτερα μπάσκετ που έχει δεί ποτέ η γηραιά ήπειρος, έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε final-4 και έκανε φίλους και εχθρούς να τη χειροκροτήσουν και να την παραδεχτούν.
Ίσως αυτό ακριβώς να ήταν και το στοιχείο που έμεινε τελικά στην πλειοψηφία των φιλάθλων και έκανε το 48% να την ψηφίσουν (έναντι 45% της ομάδας του '94) και να την ανακηρύξουν την καλύτερη ομάδα που έβγαλε ποτέ ο ΠΑΟΚ..Την πικρή γεύση που άφησε στο τέλος μάλλον την έχουν ξεχάσει (ή έστω προσπαθούν) και θυμούνται μόνο αυτό..:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου