We are back! Μήπως κι ο ΠΑΟΚ?

Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το blog, που είναι η πρώτη μας αγάπη και παντοτινή, επέστρεψε. Και έχω σκοπό, όσο μου δίνεται η δυνατότητα και μπορώ, να κάνει ολική επιστροφή. Με τα ρετρό αρθράκια μας, τα αφιερώματα μας, τα ωραία τα παλιά μας, αλλά πλέον και τα καινούργια μας. Δεν είμαστε η γενιά του Facebook, του Instagram, του Twitter και του TikTok. Γι' αυτό πέραν του πρώτου δεν υπάρχει τίποτα από τα υπόλοιπα. 

Αν μου δινόταν η ευκαιρία θα τα έγραφα σε φυλλάδα τύπου ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ και ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και θα σας τα έστελνα να τα απλώσετε σαν σεντόνι και να μαυρίσουν και τα δαχτυλάκια σας. Αλλά εντάξει, τόσο boomer δεν είμαστε, μεγαλώσαμε στα forum, στα MIRC και στα icq και το Facebook από ένα σημείο και μετά έγινε αναγκαίο κακό. Η παρέα μας εκεί μεγάλωσε επικίνδυνα, τα κινητά εξελίχθηκαν, οπότε ότι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το έκανα μέσω της σελίδας. Εδώ όμως όλα είναι διαφορετικά. Κάθομαι, λοιπόν, μετά από 6 και βάλε χρόνια σε πληκτρολόγιο και γράφω για τον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Κι όπως λέει κι ο τίτλος, το blog επέστρεψε. Ο ΠΑΟΚ? Η απάντηση προφανώς και είναι όχι. 

Χρειάζεται να μπεί πολύ νερό στο αυλάκι για να φτάσουμε σε σημείο να το πούμε αυτό. Η σημερινή είναι απλά μια από εκείνες τις μικρές χαρές που παίρνουμε με το σταγονόμετρο τα τελευταία 23 χρόνια. 3ες θέσεις, προκρίσεις σε ημιτελικούς κι έναν τελικό κυπέλλου, προκρίσεις στους 16 της Ευρώπης και μέχρι εκεί. Ούτε βήμα παραπάνω μη τυχόν και γελάσει λίγο περισσότερο το χειλάκι μας. Χρέη, εξυγίανση, φυγές παικτών, ξανά χρέη και ο φαύλος κύκλος του "πρώτα ελάτε στο γήπεδο για να φτιάξουμε ομάδα" με το "πρώτα φτιάξτε ομάδα για να έρθουμε στο γήπεδο" δίνει και παίρνει χρόνια ολόκληρα στις διαδικτυακές συζητήσεις των απανταχού μπασκετικών ΠΑΟΚτσήδων. 

Τα δάχτυλα, λοιπόν, ακόμα τρέμουν από την ένταση του σημερινού αγώνα. Όχι δε θα το σηκώσουμε. Ούτε στο φάιναλ-4 θα πάμε. Πιθανόν να αποκλειστούμε και στον 3ο αγώνα. Είναι όμως αυτές οι μικρές χαρές, οι οποίες λέγαμε πριν, που σε κρατάνε ζωντανό στο μπασκετικό στερέωμα. Είναι ο μπαμπάς με το κοριτσάκι του που πανηγύριζαν σήμερα μπροστά μου λες και σηκώσαμε το ευρωπαϊκό στη Γενεύη, είναι ο 20άρης ο οποίος έχει αρχίσει και ταυτίζεται με την ομάδα και γουστάρει το άθλημα, είναι το πάθος που βγάζουν οι παίκτες κι ας μην είναι ο Μπάνε, ο Κόρφας και ο Πέτζα. 

Γουστάρετε τώρα να πούμε για το ματς ή έχετε συνηθίσει στα μικρότερα κείμενα του Facebook και βαριέστε να διαβάζετε? Πάμε, λοιπόν, να πούμε 2-3 πραγματάκια και για τον αγώνα. Δεν ήμασταν καλοί σήμερα. Όμως ακόμα και σε μια τέτοια μέρα μπορούν να συμβούν κάποια συγκεκριμένα πράγματα που μπορούν να σου δώσουν τη νίκη. Ο Τζέιλεν Ράιλι για παράδειγμα, που τόσα έχει ακούσει από μένα στη σελίδα, είναι τόσο στα αρχίδια του, που με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να σου καταστρέψει μια επίθεση, έτσι ακριβώς μπορεί να σου βάλει και τα μεγάλα σούτ. Ακριβώς γιατί είναι χαλαρός και άνετος. Από εκεί και πέρα έχεις έναν παίκτη, που δε θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά από την πρώτη στιγμή που τον είδα από κοντά στο φιλικό με την ΑΕΚ, το είχα γράψει και στη σελίδα ότι ξεχώριζε σαν την μύγα μες το γάλα. 

Τζέιλεν Χαντς. Δείτε τον, χαρείτε τον, παγώστε τις φάσεις του, πάρτε και κανένα αυτόγραφο του όταν τον δείτε από κοντά, γιατί δύσκολα αυτός ο παίκτης να μείνει και του χρόνου στην ομάδα μας. 20 πόντους σε 19 λεπτά σήμερα, 4/4 σχεδόν κολλητά τρίποντα στο α' ημιχρόνιο που έλεγε κι ο Σούλης (μη ξεχνάμε ότι είμαστε και ρετρό σελίδα), όποτε ήθελε έμπαινε μέσα με διείσδυση, όποτε ήθελε σηκωνόταν για τρίποντο, γενικά ένα επίπεδο πάνω και σαν σωματοδομή και σαν ποιότητα. Άργησε να τον βάλει ο Λυκογιάννης, τον έβγαλε γρήγορα και άδικα για μένα σαν τιμωρία για μια ατομική του ενέργεια στο β' δεκάλεπτο (ενώ μείωσε μόνος του τη διαφορά των 10 πόντων στην αρχή), γενικά μπορούσε και έπρεπε να αγωνιστεί περισσότερο, αλλά τέλος καλό όλα καλά. 

Παρά το χαμηλό μπασκετικό IQ κάποιων παικτών, υπάρχουν κάποιες σταθερές στην ομάδα. Χαντς, Φράνκε, Ράιλι κουβαλάνε πάντα στο σκοράρισμα, Ρένφρο με την ενέργεια του, Σαλούστρος ώριμος πλέον και ευφυής κάνει πολλές δουλειές στο παρκέ, Σλαφτσάκης με το πάθος του και ο αρχηγός με την εμπειρία του. Ανεβασμένος αρκετά ο Πόλεϊ και σημαντική η βοήθεια σε αρκετά παιχνίδια του Τσιακμά. Δυστυχώς Χρηστίδης και Σάιμπερτ αν η μπασκετική κατάθλιψη είχε πρόσωπο θα ήταν το δικό τους. Γενικά η ομάδα και ο προπονητής σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού έμοιαζε χαμένη και αφηρημένη, έχανε μαρκαρίσματα, ριμπάουντ, ξεχνούσαμε αλλαγές και παίζαμε με λάθος σχήματα (δεν υπάρχει σχήμα με ψηλούς Χρηστίδη-Μαργαρίτη ή Σλαφτσάκη-Πόλεϊ, που είδαμε αρκετά σήμερα, στο σύγχρονο μπάσκετ). 

Παρόλα αυτά το πάθος τους στην άμυνα, το γεγονός ότι δεν εγκαταλείψανε το παιχνίδι με τη διαφορά στους -10 λίγα λεπτά πριν το τέλος (ορίστε ρε γκρινιάρηδες και ανατροπή κάναμε και τρίποντο βάλαμε και μπάζερ μπίτερ δε φάγαμε και βρήκαμε σχεδόν και το τελικό σκορ!) πιστώνεται προφανώς και στο δέσιμο των παικτών μεταξύ τους και στην ψυχραιμία του προπονητή στα κρίσιμα σημεία (Ρετρό πονάς?). Προφανώς σε όλα αυτά βοήθησαν και οι σχεδόν 4.000 άνθρωποι που βρέθηκαν στο γήπεδο. Και τώρα την Τρίτη στη Λιθουανία πάμε για τη μεγάλη μάχη και την πρόκριση! Προέχει όμως την Κυριακή το Περιστέρι (του Σπανούλη για να μη ξεχνιόμαστε) στη μάχη για την 3η θέση. Και μεγαλώνοντας σιγά σιγά και χρόνο με το χρόνο, που θα πάει, θα ξαναέρθουν και οι μάχες και για τη 2η και για την 1η θέση, όπως παλιά...