Η έλλειψη ψυχραιμίας η αιτία!

Κακά τα ψέμματα..Οι τίτλοι μας θα έπρεπε να είναι περισσότεροι. Σίγουρα ο αριθμός τους θα μπορούσε να είναι διψήφιος. Κι αν οι περισσότεροι λέμε πως "ΠΑΟΚ δε γίναμε από τους τίτλους", ε δε θα μας χαλούσε να είχαμε λίγους παραπάνω. Και δεν εννοώ να παίρναμε όλους όσους διεκδικήσαμε, αλλά όσους πραγματικά αξίζαμε, αλλά για κάποιο λόγο στο τέλος πάντα κάτι γινόταν και τους χάναμε...

Ποιο όμως ήταν αυτό το κάτι? Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...Η αρχή της απώλειας τίτλων στα τελευταία δευτερόλεπτα έγινε το 1982 στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος κόντρα στον Παναθηναϊκό. Το αδιαχώρητο στο γήπεδο, εμείς γηπεδούχοι και τι το καλύτερο για τον πρώτο τίτλο της νεότερης ιστορίας μας. Κι ενώ προηγούμαστε με 63-62 με 2 βολές του Αλεξανδρή, λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος δεχόμαστε καλάθι και φάουλ από τον Κυριάκο Βίδα του Παναθηναϊκού, μετά από ολιγωρία του άπειρου τότε Κωνσταντινίδη, ο οποίος "έχασε" τον προσωπικό του αντίπαλο. 

Ο Παναθηναϊκός στέφεται Κυπελλούχος Ελλάδος μέσα στην έδρα μας, αν και στέψη και απονομή δε γίνεται ποτέ, καθώς εντός του γηπέδου πετιέται ότι μπορείτε να φανταστείτε. Οι παλιότεροι που το έζησαν κάνουν λόγο για τα περισσότερα αντικείμενα που πετάχτηκαν ποτέ σε γήπεδο! Στην πρώτη μας αυτοκτονία ξεκάθαρος λόγος ήταν η απειρία των παιχτών τότε. Έμπειρη και μπαρουτοκαπνισμένη ομάδα ο Παναθηναϊκός εκείνα τα χρόνια, με συνεχόμενα πρωταθλήματα και από την άλλη ο πρώτος μεγάλος αγώνας που έδινε η ομάδα μας. Φυσιολογικό...

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τις σεζόν 1988-89 και 1989-90, όπου χάσαμε από τον συμπολίτη ισάριθμα πρωταθλήματα και κύπελλα. Συνεχόμενος πρωταθλητής τότε ο Άρης, κι αν η ψαλίδα είχε επιτέλους μικρύνει, παρόλα αυτά αποδείχτηκε ότι ακόμα δεν ήμασταν έτοιμοι για την υπέρβαση. Άρα εκτός από απειρία, πρέπει να αναγνωρίσουμε και ανωτερότητα αντιπάλου.

Κάτι που δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση την επόμενη χρονιά. Ούτε και απειρία πλέον. Οι παίχτες μας ήταν μαζί αρκετά χρόνια, με πολλές παραστάσεις από ΠΑΟΚ-Άρης και με αμερικανό από τους πλέον έμπειρους στην Ευρώπη. Κι όμως το ένα λάθος προήλθε από τα δικά του χέρια και το άλλο από τον συνήθη ύποπτο, για να ολοκληρωθεί μια από τις μεγαλύτερες αυτοκτονίες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που κατέρριπτε τον κανόνα ότι στο μπάσκετ κερδίζει πάντα ο καλύτερος...

Προσωπικά μεγαλύτερο ψυχικό θεωρώ το κύπελλο Ελλάδος που δώσαμε στον Πανιώνιο. Ε δεν εξηγείται αλλιώς πως κατάφερες να χάσεις (όντας μάλιστα και Κυπελλούχος Ευρώπης!) από μια ομάδα που λίγους μήνες πριν την είχες κερδίσει 23 πόντους μέσα στην έδρα της και άλλους 43 με το διαστημικό 139-96 στο Παλέ. Καμία εξήγηση..Ούτε ατυχία, ούτε διαιτησία, ούτε τίποτα! Χάσαμε απ' τον Μπρούγο και τον Μποσγανά!

Για τον τελικό της Ναντ δε χρειάζεται να πούμε τίποτα, όπως είχε πεί κι ο Ίβκοβιτς "μπρε κουρασμένο ήταν αυτό το Ρίκι Μπράουν και δε γύρισε πίσω?"

Τι μας έμεινε? Μια απροκάλυπτη κλοπή πρωταθλήματος το '94 από τους Τσούλη και Παπαδημητρίου, μια πιο διακριτική απ' τον Τσανίδη το '98, α κι ένας Ιακοπίνι με τον Ραγκάτσι..Ε εκεί δεν ήταν ούτε η μαύρη μας η μοίρα, ούτε η απειρία, ούτε η έλλειψη ψυχραιμίας στο τέλος. Εκεί ήταν ο ύπνος του Ίβκοβιτς. Ξεκάθαρα...

Διαιτησία και προπονητικές αποφάσεις πάντως ήταν πολύ χαμηλά στις επιλογές σας (με 4% και 9% αντίστοιχα), ίσως γιατί τους περισσότερους τίτλους τους χάσαμε από λάθη των παιχτών μας στο τέλος, απόρροια άλλοτε της απειρίας τους και άλλοτε της έλλειψης καθαρού μυαλού στα κρίσιμα σημεία. Αυτό ήταν και το στοιχείο που εσείς ψηφίσατε με 39% σαν τη βασική αιτία που η ομάδα μας δε κατέκτησε περισσότερα τρόπαια. 

Αξιοσημείωτο είναι πάντως το γεγονός, ότι πολλοί (το 33% για την ακρίβεια!) θεωρούν ακόμη και σήμερα βασικό υπεύθυνο για τη μοίρα μας έναν και μόνο παίχτη, τον γνωστό αριστερό με τις δεξιές τσέπες, ο οποίος βέβαια δεν ήταν και λίγα τα παιχνίδια που "πούλησε" με τις μαλακίες του. Τέλος υπάρχει και ένα αξιοσέβαστο ποσοστό της τάξης του 15% που πιστεύει πως οι αυτοκτονίες μας ήταν αποτέλεσμα καθαρής ατυχίας...