Βραδιά B-Movies

Πάντα ανοιχτός σε κάθε νέα αγνή ΠΑΟΚτσήδικη προσπάθεια (αγνή όμως, καθώς τις άλλες τις έχουμε γειώσει) δεν θα μπορούσα να αρνηθώ την πρόταση του συντρόφου Trik να συνεισφέρω στον έντιμο αγώνα που κάνει εδώ και λίγο καιρό, να διδάξει στις συντρόφισσες Κικίτσες και τους συντρόφους Ανέστηδες, που γεννήθηκαν μετά το 1995, ποιος ήταν αυτός ο κοντός που σούταρε με το ένα χέρι, και ποιος αυτός ο αξύριστος που τα βαζε από παντού.

Και άντε, αυτούς τους δυο, κουτσά στραβά θα τους έχεις ακούσει κάπου.
Ακόμα και για τον ακατανόμαστο, κάτι θα έχει πάρει το αυτί σου

Για τον έντιμο πάγκο μας όμως, ποιες είναι οι γνώσεις σου;
Έχεις υπ όψιν, πως οι τότε αναπληρωματικοί μας, (που έτσι όπως ήταν δομημένο το μπάσκετ τότε, με τις επιθέσεις στα 30'', και τα βαριά χαρτιά των ομαδων να αγωνίζονται 38' έκαστος, έπαιρναν δεν έπαιρναν ένα 5λεπτο σε όλο το πρωτάθλημα) σήμερα θα ήταν βασικοί στην Εθνική;

Πάμε να δούμε, φυσικά και μόνο, the Prowler Way, κάποιους από αυτούς τους πράγματι παιχταράδες που αναφέρομαι, σε ένα two parter?

Γιώργος Μπαλογιάννης

Πετυχε το δεύτερο πιο διάσημο τρίποντο της σύγχρονης ιστορίας μας (για αυτούς που έχουν υψηλό αίσθημα σαδομαζοχισμού, το 3ο, για τους υπόλοιπους η Ναντ απλά δεν υπήρξε ποτέ) αλλά αλοίμονο αν τον θυμόμαστε μόνο γι αυτό.

Ήρθε στον ΠΑΟΚ από το μεγάλο σχολείο του ΒΑΟ, το καλοκαίρι του 1992, λίγο μετά τη φιέστα της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος μετά από 33 χρόνια, και βρέθηκε στη σκιά μεγάλων αθλητών την πρώτη του χρονιά. Μπάρλοου και Λέβινγκστον κουτουλούσαν κάπου ανάμεσα στο 3 και το 4, και όταν έπρεπε κάποιος από τους 2 τους να πάρει ανάσες, η πρώτη επιλογή ήταν ο Μπουντούρης σε σχήμα με 3 γκαρντ.

Χρόνο συμμετοχής άρχισε δειλά δειλά να παίρνει από την επόμενη χρονιά του στην ομάδα, όταν ο τραυματισμός του Γαλακτερού αρχικά, και οι ενοχλήσεις που άρχισε να παρουσιάζει ο Μπάνε (μετά από τόσα χρόνια ενέσεων, σφίξιμο δοντιών, etc etc) δημιούργησαν ένα κενό που έπρεπε κάπως να καλυφθεί. Μεγάλη του στιγμή, ο ημιτελικός με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, όταν με τον Πρέλεβιτς σχεδόν απόντα, σκοράρει 12 πόντους με απόλυτη ευστοχία και σε στιγμές που η διαφορά άρχιζε να ξεφεύγει επικίνδυνα.

Την αμέσως επόμενη χρονιά, στην ομάδα ήρθε και ο Στογιάκοβιτς (χωρίς δικαίωμα συμμετοχής ακόμα στην Ελλάδα όμως) και ο Μπαλού παροπλίστηκε ξανά, αλλά έκανε υπομονή και δικαιώθηκε καθώς μετά τη φυγή Πρέλεβιτς, αλλά και Μπουντούρη αργότερα, έφτασε να φορέσει μέχρι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. 

Το καλοκαίρι του 2000, μετά από 7 χρόνια παρουσίας στην ομάδα, και μια τρομερή σεζόν την οποία σφράγισε το 3ποντο της φωτό, όντας διεθνής υπέγραψε σαν ελεύθερος στον Βάζελο.

Επέστρεψε το 2005 για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα, χωρίς να αγωνιστεί ούτε δευτερόλεπτο όμως. Respect.

Αχιλλέας Μαματζιόλας

Πρωταγωνίστησε σε μια ανταλλαγή που πραγματικά μας κλέψανε στο ζύγι.

Τον δώσαμε στη γριά, για να πάρουμε ένα κομμάτι κρέας, όπως ήταν ο Κακιούσης. Και φυσικά, ο Αχιλλέας άξιζε πολλά παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας.

Ήρθε στην ομάδα ένα χρόνο μετά τον Μπουντούρη, το καλοκαίρι του '90 δηλαδή από την Προποντίδα. Σαν σούτινγκ γκαρντ που ήταν, βρέθηκε στη σκια του Μπάνε, και πέρασε 6 χρόνια εντελώς στην αφάνεια, έχοντας συμμετοχή μόνο σε κάτι ματς που η διαφορά ξέφευγε από πάρα πολύ νωρίς. Το καλοκαίρι του '96 δακρύζουν και τα πλακάκια με την φυγή του Μπάνε, και ο Ευτύχης διαλέγει τον οξυγονοκολλητή Μπεκ ως αυτόν που θα γεμίσει τα παπούτσια Του.

Αυτά τα παπούτσια όμως, ταιριάζουν γάντι στον Αχιλλέα, ο οποίος πραγματοποιεί μια εντυπωσιακή χρονιά, μαζί με όλη την ομάδα την οποία οδηγούν στην κατάληψη της 3ης θέσης, αποδίδοντας ασύλληπτο μπάσκετ στα play offs. Φυσικά, απόλυτο highlight το do it like Bane παιγνίδι του, τον Απρίλη του '97, με τον Βάζελο στο Παλέ.

29 πόντοι, με απόλυτη ευστοχία, και 7 ριμπάουντς!

2 μήνες μετά, σε ένα ακόμα από τα εγκλήματα του Ευτύχη, μετακόμιζε στο Ιβανώφειο, για να έρθει σε μας ο Κακιούσης.

Αδιανόητο!

Σωτηράκης Νικολαϊδης

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσει ο ίδιος, θα είναι πάντα ο Σωτηράκης μας. Με ένα όνομα που έχει μια τρομαχτική παράδοση σε μουρμούρες (θυμήσου τον συνονόματο του στο ποδόσφαιρο, Μπαλάφα). Ο Σωτηράκης, ήρθε το καλοκαίρι του '95, το πρώτο καλοκαίρι μετά από πολλά χρόνια που βγήκαμε στην αγορά για άσσο (κάτι που προφανώς δεν μας άρεσε - να ψωνίζουμε άσσους δηλαδή - και είπαμε να μην το ξανακάνουμε..)

Κι αυτός απόφοιτος μιας πολύ μεγάλης μπασκετικής σχολής της Θεσσαλονίκης, της ΧΑΝΘ, άκουσε τα μύρια όσα από ανθρώπους που περιμένανε μάλλον να δούνε ένα κράμα Κόρφα και Μπουντούρη. Ο Νικολαϊδης φυσικά και δεν ήταν τέτοιος. Ήταν όμως ένα πολύ αξιόπιστο ταχύτατο play maker, που διέθετε κι ένα καλό mid range σουτάκι. Σήμα κατατεθέν του, οι τάπες που έριχνε στον αντίπαλο που προλάβαινε να ακολουθήσει all the way μέχρι το lay up.

Έζησε τα 2 ιστορικά τρίποντα στο ΣΕΦ, έπαιξε σε έναν Ευρωπαϊκό Τελικό, και κατεκτησε κι ένα κύπελλο Ελλάδας το 1999 πάλι στο ΣΕΦ, το γήπεδο που έχει συνδεθεί με τη σύγχρονη ιστορία μας, περισσότερο από την Πυλαία.

Το καλοκαίρι του 2000, δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του, δουλειά δεν είχε πρόβλημα να βρει όμως, καθώς έπαιξε εναλλάξ σε Μαρούσι και ΑΕΚ (με ένα μικρό διάλειμα στον Ηρακλή) μέχρι το '07 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Σήμερα κάνει το σχολιασμό για τα εντός έδρας παιγνίδια του ΠΑΟΚ στην ΕΤ3, και από καμιά φορά ξεφεύγει και λίγο, παίρνοντας με κάποιο τρόπο τη γλυκιά μας εκδίκηση για όλα τα κατά καιρούς εμετικά που έχουμε ακούσει από τον Μιλτιάδηδες Παναγιωτόπουλους και τους Φίλιππους Συρίγους αυτού του τόπου.

10' στον σημερινό ΠΑΟΚ τα είχε μες στο νερό, αλλά το θέμα είναι πως θα ξεκινούσε η συμφωνία από τα 10', και θα κατέληγε να γράφει 40ρια.

Γιάννης Γιαννούλης

Το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση. Ξεκίνησε την καριέρα του μαζί με τον Ρεντζιά, με τον Ευθύμη να είναι πιο hot κι από το τσιμέντο της πόλης 15αυγουστο 3 η ώρα το μεσημέρι.

Στην πορεία, τον άφησε πολύ πίσω, με σκληρή δουλειά και μόνο.

Ο καλύτερος μαθητής του Ζόραν Σάβιτς, ξεπατίκωσε με μαεστρία όλο το ρεπερτόριο του καθηγητή της θέσης Ζόκι, και σήμερα θεωρείται δικαιολογημένα ένας από τους καλύτερους Ελληνες ψηλούς που φόρεσαν τη φανέλα. Ανήκει στην ομάδα από το καλοκαίρι του '94, δίνει τα διαπιστευτήρια του στον εντελώς ΠΑΟΚτσήδικο προκριματικό με την Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, και σταδιακά, ερχόμενος από τον πάγκο, χτίζει το δικό του όνομα. 

Συνώνυμο του πάθους και της θέλησης, γίνεται αυτός ο βασικός μέχρι τον ερχομό του Σερφ στην ομάδα, ο οποίος για κάποιο λόγο δεν τον εμπιστεύονταν σχεδόν καθόλου. 

Γινεται και το σκηνικό στη Νεα Σμύρνη με τον Καράγκουτη (και τον Σακλφορντ όμως)

και ο Γιάνναρος έρχεται μονίμως από τον πάγκο. Ο Εβραίος αποτελεί παρελθόν, και η νέα τάξη πραγμάτων θέλει τον Σκάνσι στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Η παράδοση με τους σπουδαίους ξένους σέντερ συνεχίζεται, και ανακοινώνεται ο Βίκτορ Αλεξάντερ (με παρτενέρ τον Μπιλ Εντουαρντς φυσικά, και δεν θέλω σαχλά υπονοούμενα, το τι κάνει ο άλλος στην προσωπική του ζωή δεν μας αφορά) ο οποίος συνθέτει ένα απίστευτο δίδυμο με τον Γιαννούλη. Φυσικά, η ομάδα πάει τρένο ως τον τελικό, όπου όμως δεν μπορεί να κοντράρει τον Βάζελο.

Το καλοκαίρι του 2000, με την αποχώρηση του Μπαλογιάννη, γίνεται αυτός ο αρχηγός της ομάδας, η οποία με τον μπάτμαν στο τιμόνι, διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.

Η πικρή στιγμή του αποχωρισμού έρχεται, και ο Γιάνναρος μετεγγράφεται στον Βάζελο το καλοκαίρι του '01. Κάνει το γύρο του κόσμου, φθάνει μέχρι και στην Ουκρανία, για να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου κάνει 2 θητείες στον Πανιώνιο, και μια στον Άρη, σε μια κίνηση που ακόμα δεν έχει καταλάβει κανείς πως έγινε. ΠΑΟΚτσάκι αρρωστάκι από τα λίγα, σήμερα αγωνίζεται ακόμα στη Β' Εθνική στα 37 του, και βλέποντας την ομάδα με τις αναποδιές που της ήρθαν με Τσαιρέλη και Λάζο, εκτιμώ πως ένα 20' το είχε για πλάκα.

Χρήστος Τσέκος

Ναι, ο άλλος είναι ο Σακίλ.

Το λοιπόν, καταρχήν καταγγέλουμε αυτό:

(εντάξει γελάνε κι οι τυφλοί)

το οποίο είναι εξίσου κατάπτυστο με αυτό:

Κι είμαι εδώ να αποκαταστήσω λίγο την τάξη.

Καταρχήν, δεν στέκει από πουθενά αυτό το "Ο Καλλές είναι ο Τσέκος της γενιάς μας".

Ο Καλλές, Εθνική δεν θα παίξει ποτέ.

Κι έπειτα, όσοι δεν τον θυμούνται ή δεν κάνουν καν τον κόπο να θυμηθούν 5 πράγματα, ο Τσέκος ήξερε μπάσκετ. Όχι 100 κιλά, αλλά ήξερε.

Ήταν τέτοια τα χρόνια, και τέτοιοι οι παίχτες που περάσαν από τη θέση (Σάβιτς, Μπέρυ, Γιαννούλης, Ρεντζιάς, Μπάρλοου, Κλιφ, Μπόνερ κτλ κτλ) που είχαμε πολύ ψηλές προσδοκίες, αλλά ο Χρηστάρας δεν ήταν λίγος παίχτης. Και την άμυνα του θα έπαιζε, και το ριμπάουντ του θα έπαιρνε, και βολές δεν έχανε, και γενικά σε αυτό το 5λεπτο που του αντιστοιχούσε στο ματς, δεν ζήμιωνε την ομάδα.

Ο μύθος λέει πως τράκαρε με μπετονιέρα κάποτε, και τις ζημιες τις έπαθε η μπετονιέρα. Ο μύθος πάλι λέει (γιατί στην κοινωνία που ζούμε, τον αδύναμο και χωρίς στήριξη τον χτυπάς ανελέητα, νομίζοντας πως έτσι δυναμώνεις εσύ) πως ο Ιβκοβιτς μετά τον ημιτελικό με την Μπενετόν γύρισε και τον είπε "Κι εσένα για ένα ματς σε πήραμε, και πήγες και τράκαρες"..

Χαρακτηριστικά τα συνθήματα, μετά το 2ο τρακάρισμα του, όλα όμως με μια γλυκιά νότα αγάπης και συμπάθειας για τον λατρεμένο μας αληταρά.

Τελευταία μέρα των μεταγραφών του 1997 (τότε υπήρχαν ημερομηνίες, δεν είναι το σημερινό μπάχαλο) ο Αλεξόπουλος τον άφησε ελευθερο.

Ο Τσέκος, έξω φρενών αρχικά (φέρεται να είχε δηλώσει: "Θα πάω στα γραφεία να τα σπάσω όλα") απογοητευμένος στη συνέχεια, σταμάτησε το μπάσκετ στα 31 του.

Και, ναι.

Σήμερα θα είχε για πλάκα 10' στην ομάδα.

Μια ολόκληρη πεντάδα σε έβγαλα από παίχτες που δεν ξεκινούσαν πενταδάτοι τότε, σήμερα όμως θα είχαν όχι απλά θέση στην ομάδα, αλλά θα συνέθεταν και ένα line up πολύ υψηλού επιπέδου.

Σύντομα θα χτυπήσουμε με πεντάδα κοινοτικών.

Stay tuned.