3 ήταν οι μεγαλύτερες και πιο γνωστές αυτοκρατορίες στο πέρασμα της ιστορίας. Η Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή και του Ρούλη..Και για την ιεραρχία δεν είμαι και σίγουρος..Μπορεί ο Γιάννης ο Ιωαννίδης (που σου λέει ο Μπουτάρης που πλήρωσε για τον Γκάλη έγινε δήμαρχος, εγώ που τον έκανα παίχτη γιατί όχι περιφερειάρχης?) να είναι πιο σημαντικός απ' τον Ιουστινιανό και τον Ιούλιο Καίσαρα..Δε ξέρω, η ιστορία θα το δείξει..
Ενώ, λοιπόν, οι άλλοι προσπαθούσαν και πάσχιζαν χρόνια να χτίσουν αυτή την αυτοκρατορία, έρχεται ο Νικόλας ο Βεζυρτζής και την κηρύσσει μέσα σε μια βραδιά! Έτσι απλά ρε παλουκάρια, σιγά μην έπαιρνε και άδεια, γιατί ΠΑΟΚ είσαι, κτλ κτλ. Πρωτοπόροι παντού! Και όταν του είπαν "μα πρόεδρε ο Άρης δεν είχε τον Γιαννάκη", ο Νικόλας ξαναχτυπά με το αφοπλιστκό "Ποιον Γιαννάκη και ποιον Κωστάκη μου λέτε?"
Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο ματς ήταν ιστορικό. Όχι γιατί κρίθηκε κάποιος τίτλος, ούτε γιατί σπάσαμε το σερί του συμπολίτη μετά από 80 αγώνες. Ούτε ακόμα και για το γεγονός πως αποτέλεσε την απαρχή της μεγαλύτερης μπασκετικής κόντρας που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Ήταν ιστορικό γιατί παρά την έχθρα και την αντιπαλότητα, υπήρχε ακόμα ο ρομαντισμός, υπήρχε η ταύτιση με τα σύμβολα, ακόμα και για έναν Γιουγκοσλάβο, που όντας μόλις λίγους μήνες στην ομάδα, πανηγύριζε με σφιχτές γροθιές τη νίκη, φορώντας το λευκό του παντελόνι και ένα τζην μπουφάν, χωρίς καν να έχει αγωνιστεί.
Για έναν ομογενή από την Αμερική που δε μιλούσε καν ελληνικά, που ωρυόταν με τη μπάλα στα χέρια λες και κατέκτησε τον τίτλο του ΝΒΑ. Για έναν άνθρωπο που περίμενε αυτόν τον αγώνα για να αποσβέσει το ιλιγγιώδες ποσό των 32 εκατομμυρίων ελληνικών δραχμών που ξόδεψε ο Βεζυρτζής για να τον φέρει από τον Ηρακλή. Ακόμα και για έναν προδότη που "5 χρόνια το περίμενε αυτό" και ζητούσε από τον πατέρα του στις κερκίδες να του φέρει ένα ουισκάκι για να το γιορτάσει!
Και φυσικά για ένα λεβέντη πρόεδρο που μέσα στη ζάλη της ιστορικής νίκης κήρυττε την έναρξη της αυτοκρατορίας του μεγάλου ΠΑΟΚ, η οποία τελικά μπορεί να μην ολοκληρώθηκε ποτέ και να έμεινε στη μέση σαν τη Μεγάλη Ελλάδα του Κωλέττη και του Βενιζέλου, αλλά μνημονεύεται μέχρι σήμερα από όλους τους έλληνες φιλάθλους σαν τη μεγαλύτερη αθλητική αδικία που άξιζε πολλά περισσότερα από όσα πήρε, προλαβαίνοντας ωστόσο να αφήσει το στίγμα της στην Ευρώπη σαν μια από τις ιστορικότερες ομάδες όλων των εποχών!
Για αυτούς που θα φροντίσουν να μας πούνε υπερβολικούς, ας ρίξουν μια ματιά στην πρόσφατη ψηφοφορία που διεξήγαγε το περιοδικό All Star Basket, το οποίο κατατάσσει την ομάδα του 1992 ως τη 2η καλύτερη όλων των εποχών στην Ελλάδα και την ομάδα του 1994 στη 14η θέση στην ιστορία του αθλήματος στην Ευρώπη, πιο πάνω κι από τον τρις πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, αλλά και τον Άρη! Για τους αντιπάλους δε, που θα μιλήσουν εκ τους ασφαλούς και θα βιαστούν να πούν "κοίτα ρε πως πανηγυρίζουν που μας νίκησαν σε έναν απλό αγώνα πρωταθλήματος", θα τους πούμε απλά να ανατρέξουν σε αντίστοιχους αγώνες περασμένων χρόνων και να δούν και τους δικούς τους ανάλογους πανηγυρισμούς σε παρόμοιες νίκες.
Χρειάστηκε, λοιπόν, να περιμένουμε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να ξανακερδίσουμε τον συμπολίτη, όταν σαν ευχή και κατάρα σε εκείνον τον αλήστου μνήμης τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών, πήραμε την τελευταία μας νίκη. Οι στιγμές που ακολουθούν είναι πραγματικά αξέχαστες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου