Ο τελικός της Ναντ

Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα..

Δεκατέσσερα.. δεκατρία.. δώδεκα..

Στα ένδεκα η μπάλα είναι μέσα, και το σκορ ισόπαλο, πρώτη φορά μετά το 0-0.

Time out.

Έτσι αντίστροφα το χει πάρει κι ο Τρικ σε αυτό το ιστολόγιο - ημερολόγιο - φωτογγραφικό αλμπουμ αναμνήσεων μιας άλλης εποχής, που άλλοτε φαντάζει τόσο κοντινή, και άλλοτε θαρρείς και πέρασε μισός αιώνας.

Και η ώρα της μιας από τις πλέον σαδιστικές βραδιές στην ιστορία του μπασκετικού ΠΑΟΚ, έφτασε.

Μαζί και η σειρά μου να γράψω δυο αράδες για κάνα ματς πέραν των τραλαλί - τραλαλό αφιερωμάτων σε παίχτες, προπονητές και φροντιστές.

Η πορεία προς την πρωτεύουσα της Χώρας του Λίγηρα, την  Pays de la Loire, δεν ήταν ακριβώς στρωμένη με ροδοπέταλα.

Βλέπεις σύντροφε, στο ξεκίνημα της χρονιάς, παρά την επίτευξη συμφωνίας με έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές στην ιστορία του αθλήματος, η ομάδα πάσχιζε ακόμα να μαζέψει τα κομμάτια της από την προηγούμενη χρονιά, και το καταστροφικό (μετά το έπος της Γενεύης) τελείωμα.

Η ήττα σοκ από τον Νιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου στο ΣΕΦ, και η κάποιος-μας-κάνει-πλάκα-δεν-παίζει-κάτι-άλλο εξέλιξη στους τελικούς με τον συμπολίτη, ήταν αρκετές από μόνες τους για να φέρει στην ομάδα ένα κλίμα μιζέριας κι ανασφάλειας.

Ήμασταν τελικά καλύτερη ομάδα από τον Άρη όπως όλοι οι ουδέτεροι λέγανε εκείνη την εποχή, κι αν ναι, πότε θα το αποδείξουμε και στο γήπεδο;

Μέσα σε όλα, το γυαλί στις σχέσεις μας με τον αριστερό με δεξιές τσέπες ραγίζει για πρώτη φορά τόσο πολύ, που ούτε η Carglass επισκευαζει, Carglass αντικαθιστά, δεν φαίνεται ικανή να δώσει τη λύση.

Η οποία έρχεται από μόνη της, καθώς στον πλανήτη ΠΑΟΚ, είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένος ο μηχανισμός αυτοεπίλυσης των όποιων προβλημάτων: τα αφήνεις στην άκρη, και με την πρώτη επιτυχία ξεχνιούνται.

Στη διοργάνωση, συμμετέχουμε με τον ποδοσφαιρικό τρόπο, ως κάτοχοι του θεσμού, αφού το Κύπελλο Ελλάδας κατέκτησε ο Πανιώνιος.

Ο όμιλος δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Σουναίρ Οστάνδης, Γκλάξο Βερόνα, Μακαμπί Ρισόν, Άλμπα και Λιμόζ.

Περνάμε φυσικά σαν πρώτοι, με 9-1 νίκες, η μοναδική ήττα, είναι  εντός έδρας από τη Γκλάξο, η οποία ήταν σημείο αναφοράς για χρόνια: Είναι η τελευταία εντός έδρας ήττα σε Ευρωπαίκό αγώνα του ΠΑΟΚ, μέχρι τον Νοέμβρη του 1994 και το φλόκο από τη Ρεάλ του Σαμπόνις και του Αρλάουκας.

3 σερί χρόνια.

Μάλιστα, στη ρεβάνς του Β' γύρου, ο ΠΑΟΚ σπάει στην Ιταλία ένα απίστευτο αρνητικό ρεκόρ που κρατούσε για κοντά 30κάτι χρόνια: Γίνεται η πρώτη Ελληνική ομάδα που κερδίζει σε Ιταλικό έδαφος, καθώς οι Ιταλοί ήταν για χρόνια κυρίαρχοι του παιγνιδιού.

Στα ημιτελικά μας περιμένει η Ολύμπια του Χάουπτμαν, σε νέο σύστημα διεξαγωγής της φάσης αυτής: best of three, με το πρώτο ματς να γίνεται στην έδρα αυτού που έχει το μειονέκτημα της έδρας.

Η ήττα έρχεται με κάτω τα χέρια, 81-68, αλλά η σειρά μεταφέρεται στο Παλέ, σε ένα can't lose ζευγάρι αγώνων. Δυο συνεχόμενες νίκες με 18 πόντους διαφορά έκαστη, και αναζήτηση εισιτηρίων για τη μεγαλούπολη της Δυτικής Γαλλίας.

Tα καραβάνια καταφθάνουν.

Το γήπεδο γεμίζει. 

Η ομάδα μας που έχει βρει τα πατήματα της, και  κάνει πλάκα στους αντιπάλους της στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, ετοιμάζεται να υπερασπιστεί τον τίτλο της.

Στο ρόλο του διεκδικητή, η Βασίλισσα της Ευρώπης.

Χωρίς το μεγάλο όνομα ξένου, με τον πρώην Τρέισερ Ρίκυ Μπράουν να είναι ο πιο επικίνδυνος, ο πιο έμπειρος, αλλά όχι δα και κάνα φόβητρο.

Φόβητρο, είναι η φανέλα της, και μόνο αυτή.

Το παιγνίδι ξεκινά.

8-0 με το καλημέρα, η ομάδα μας δείχνει να τα χει χαμένα. Time out. Σκυμμένα κεφάλια, φωνές από τον Ντούντα. Ο Μπάρλοου δείχνει ματιαγμένος.

Γρήγορα γρήγορα, ξαναμπαίνουμε στο ματς και στο δεκάλεπτο, η διαφορά είναι στον πόντο.

Φτιάχνουμε μέταλλο εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν ακόμα έτοιμο, αλλά μια προσωπικότητα την είχαμε. Δράση τώρα αναλαμβάνει ο πρώην δικός μας Μαρκ Σίμπσον, και οι Μαδριλένοι με τον Αντούνες να δίνει φρενήρη ρυθμό, ξαναπατούν το γκάζι. 33-22 στο 18', και 43-28 στο ημίχρονο.

Η διαφορά είναι μεγάλη.

Δεν είναι τόσο μεγάλη που να σε απαγορεύει να κάνεις όνειρα για το ρηπίτ, αλλά είναι μεγάλη, και την κρατά στα χέρια της μια πιο έμπειρη ομάδα.

Ανασύνταξη.

Οι καφετέριες στην πόλη και στην επαρχία, βγάζουν μυρωδιά κηδείας.

Το πάρτυ γίνεται φιάσκο, η γκρίνια κι η μουρμούρα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια.

Το Β ' ημίχρονο ξεκινάει με καλάθι των μερένγκες.

45-28.

Βουνό.

Και κάπου εκεί, ο Μπάνε ξεκινάει την ορειβασία.

Η ζώνη 2-3 που παίζει ο Σοφός σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, αποσυντονίζει τους Μαδριλένους που από το καλάθι με το καλημέρα του δευτέρου ημιχρόνου, και το 45-28, ως και 5" πριν τη λήξη, σκοράρουν 18 πόντους, κι αυτούς με ιδρώτα και αίμα.

Εμείς, με τον Τίγρη να μας παίρνει από το χεράκι, 35.

Και τρίποντο, και ξανά τρίποντο, και η διαφορά, για πρώτη φορά κάτω από το (ψυχολογικό) όριο των δέκα πόντων.

Η κερκίδα παραληρεί.

Οι καφετέριες πίσω στην πατρίδα αποκτούν ζωή ξανά.

60-63 και 1 και κάτι  λεπτό πριν το τέλος, η Ρεάλ επιχειρεί αργή επίθεση που θα της δώσει με τη λήξη της, μαξιλαράκι ασφαλείας 5 πόντων.

Αστοχεί.

40" ακόμα, τα 30" δικά μας.

Ούτε οδηγίες, ούτε να πάρει εγκώ μπάλα, ούτε τίποτα.

Η μπάλα, σε αυτόν με τις μεγάλες μπάλες.

Σε ολόκληρη την επίθεση.

Παίζει με το χρόνο, περιμένει να περάσουν τα δευτερόλεπτα, θέλει να στείλει το ματς στην παράταση, και ξέρει ότι θα το κάνει.

Ντριμπλάρει, τα δευτερόλεπτα κυλούν, τον βλέπεις από την τηλεόραση αγκαλιά με ό,τι έχεις πρόχειρο.

Μένεις έκπληκτος κι εσύ από τον εαυτό σου, πόσες προσευχές γνωρίζεις.

Ο χρόνος τρέχει, έχει μείνει πολύ πίσω, ακόμα κοντά στη σέντρα είναι - πότε θα σουτάρει;

Επιχειρεί τις τελευταίες ντρίμπλες, στραβώνει τα πόδια του, γέρνει το κορμί του προς τα πίσω - από που πας να σουτάρεις ρε Μπάνε;

Είναι σιγουρα 9 μέτρα, μπορεί και παραπάνω.

Η μπάλα φεύγει από τα χέρια του,  κλείνεις τα μάτια.

Το ακούς από τις δίπλα πολυκατοικίες.

Ούτε σε γκολ έτσι.

Τα ανοίγεις δακρυσμένος, όταν πας να κοιτάξεις γύρω σου τους δικούς σου, οι οποίοι σε κλάσματα σε έχουν πάρει αγκαλιά.

'Πάμε Λευκό Πύργο;"

Time out.

Θα γίνει φάουλ, θα στείλουμε τον Σίμπσον σε βολές. Υπάρχει χρόνος για να πάρουμε το ματς στην κανονική του διάρκεια, δεν θα πάμε καν σε παράταση. Το μομέντουμ είναι δικό μας 1000%.

Ο Σίμπσον αστοχεί, ο κομμουνιστής της κακιάς ώρας το ριμπάουντ.

Ναι! Ναι!

Όχι.

Ο Μπράουν ευστοχεί σε νεκρό χρόνο.

Τέλος.

Μαζί με τον Μπάνε, σωριάζεται στο πάτωμα όλη η Μακεδονία.

Το κλάμα διαρκεί περίπου ένα μήνα.

Μέχρι την κατάκτηση και τυπικά του Πρωταθλήματος Ελλάδας στο ΣΕΦ.

Αλλά αυτό που μένει από αυτή τη χρονιά, δεν είναι φυσικά ο θρίαμβος, αλλά η απογοήτευση.

Γιατί αλλιώς, ίσως και να μην ήμασταν ΠΑΟΚ.