6 Οκτωβρίου 1994 και 8 ημέρες πριν, ο ανέτοιμος ακόμα ΠΑΟΚ γνωρίζει την ήττα μέσα στο Τελ-Αβιβ με 82-70. Η καλύτερη ίσως ομάδα όλων των εποχών της προηγούμενης σεζόν παραμένει η ίδια στη σύνθεση της, με μοναδική αλλαγή τον Λέμον Λάμπλεϊ στη θέση του Ουόλτερ Μπέρι, ενώ στη θέση του προπονητή επιστρέφει μετά από 3 χρόνια ο Ντράγκαν Σάκοτα στη θέση του Σούλη Μαρκόπουλου. Επιπλέον αποφασίζεται να δωθούν περισσότερες ευκαιρίες και μεγαλύτεροι ρόλοι στους νεαρούς, αλλά πολλά υποσχόμενους Ρεντζιά και Γιαννούλη.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Άλλωστε αν ακούσετε μετά το τέλος του αγώνα τον πρόεδρο μας Αποστο-Λάκη Οικονομίδη, στόχος μας ήταν η πρόκριση στο final-4 της Σαραγόσας! Μιλάμε για πολύ ψηλά τον πήχη..Και γιατί όχι μιας και η ομάδα (που την προηγούμενη χρονιά σάρωνε σε Ελλάδα και Ευρώπη με το ολοκληρωτικό της μπάσκετ) ήταν η ίδια, ο νέος μας αμερικανός ήταν εγνωσμένης αξίας και γνώριμος μας, αφού είχε ξεχωρίσει στους τελικούς με τη Στεφανέλ, ενώ και ο νέος-παλιός μας προπονητής ήταν ο πρώτος που μας έφερε ευρωπαϊκό τίτλο.
Όλοι οι οιωνοί καλοί λοιπόν..Έλα όμως που ο Λάμπλεϊ έκανε πράξη το ρητό που λέει "δε σας αρέσω? Το μοναστήρι να 'ν' καλά!", τον Σάκοτα τον γράψαμε στον "Αρκτούρο" να κάνει παρέα στις αρκούδες που τον είχαν ψιλοπάρει για τον χειμώνα, τον Γαλακτερό (μετά την πρώτη του αναγνωριστική θέλετε, προσαρμογής θέλετε, μουδιασμένη-πείτε το όπως θέλετε, χρονιά) τον περιμέναμε ακόμα να παίξει το μεγάλο μπάσκετ, ο Κόρφας δεν είχε πλέον τη φόρμα των περασμένων χρόνων, ενώ και συνολικά η ομάδα δεν είχε τη φρεσκάδα της προηγούμενης σεζόν.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει το ματς που θα κρίνει όλη τη σεζόν, καθώς ενδεχόμενος αποκλεισμός θα σημάνει οικονομική καταστροφή για την ομάδα μας, μιας και οι όμιλοι του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος εκείνη τη σεζόν θα έβαζαν στα ταμεία μας το αστρονομικό ποσό του 1,5 δισεκατομμυρίου ελληνικών δραχμών!!! (μη κοιτάτε που τώρα με τον Μπερτομέου πρέπει να βάλεις απ' την τσέπη σου κιόλας για να παίξεις!)
Απέναντι μας, λοιπόν, η Χάποελ Τελ-Αβίβ του αγαπημένου μας Σβίκα Σερφ, του πρώην ΝΒΑερ και μετέπειτα παίχτη του Ηρακλή και του Απόλλων Πατρών, του παιχταρά με λίγα λόγια Μπακ Τζόνσον, αλλά και του "χερά" (που ήταν και στον αγώνα των παλαιμάχων) Μπέρκοβιτς. Με -12 από τον πρώτο αγώνα, με τον Λάμπλεϊ αλλού να πατάει κι αλλού να βρίσκεται από τα πρώτα κιόλας φιλικά της προετοιμασίας και το σημαντικότερο από όλα τον Μπάνε στα πιτς από τραυματισμό (από τις ελάχιστες φορές που ο τίγρης δεν άντεξε τον πόνο) η πρόκριση φάνταζε δύσκολη.
Το θέμα είναι ποιος θα έδινε σκορ στην ομάδα, αφού πλέον δεν υπήρχε ούτε ο Μπέρι για να τη σηκώσει στις πλάτες του. Η έκπληξη, λοιπόν, ήρθε εξ' αρχής από τον πρωτοεμφανιζόμενο Γιάννη Γιαννούλη (ο οποίος είχε φάει την πρώτη κρυάδα στον αγώνα του Τελ-Αβίβ, όταν έβλεπε τον προσωπικό του αντίπαλο Μπακ Τζόνσον να κάνει όργια σημειώνοντας 40 πόντους!) και στο τέλος από τον διόσκουρο του Ευθύμη Ρεντζιά, ο οποίος με καθοριστικούς πόντους βοήθησε την ομάδα να φτάσει στην ανατροπή..Ανατροπή είπα?
Δεν ήταν απλή ανατροπή αυτό το πράγμα..Ήταν κάτι το ασύλληπτο, κάτι το πρωτοφανές που λίγες φορές συναντάμε στα γήπεδα. Και πόσο μάλλον όταν ο ΠΑΟΚ όλα εκείνα τα χρόνια μας είχε συνηθίσει στο ακριβώς αντίθετο. Τώρα όμως ήμασταν εμείς στη θέση του θύτη και οι άλλοι τα θύματα. Η ομάδα μας, λοιπόν, λίγα λεπτά πριν το τέλος βρισκόταν ακόμα και πίσω στο σκορ, έχοντας κακή απόδοση σε όλο το ματς, όταν ξαφνικά μέσα στα 2 τελευταία λεπτά λες και βγήκε ένα μαγικό ραβδί και τη μεταμόρφωσε, πετυχαίνοντας ένα εκπληκτικό σερί 15-0, μετατρέποντας έτσι το 67-66 σε 82-66.
Η κερκίδα του Παλέ εκείνη τη μέρα ήταν μια από τις καλύτερες που θυμάμαι προσωπικά, με έναν τρομερό παλμό και ένα ασταμάτητο "ΠΑΟΚ ΟΛΕ" σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, σπρώχνοντας την ομάδα σε έναν μοναδικό θρίαμβο, που φάνταζε απίθανος καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα...Απολαύστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου