"Aν δεν μπορεί, να πάρω εγκώ μπάλα?"

Ο αγώνας έγινε στον πρώτο γύρο της περιόδου 1991-1992. Από την αρχή φάνηκε ότι έχουμε τον έλεγχο του ματς, η διαφορά ξεφεύγει στους 16, πάμε παιδιά, άνετα είμαστε, το έχουμε, ωπ, τελευταία λεπτά και είμαστε μπροστά με 10; Ελάτε, ας δώσουμε λίγο ενδιαφέρον στο ματς. 55’’ και είμαστε πάλι μπροστά με 6; Ελάτε, ας φάμε 2 τρίποντα για το φερ πλέη.

Αυτό το πράγμα είναι που μας έκανε ΠΑΟΚ, αυτό μας ατσάλωσε, αυτό που βλέπεις το ματς και έχεις πιει ό,τι πίνεται και έχεις σπάσει ότι ήταν κοντά σου και μπορούσε να σπάσει, αυτό που έχεις καταραστεί όλους τους θεούς και σου έχουν τελειώσει γιατί φοβάσαι να πιάσεις το σόι του Κθούλου, αυτό που το βλέπουμε ακόμα και σήμερα, να είσαι μπροστά με 20 στο 3ο δεκάλεπτο και να λες με χαλαρό στυλάκι και μειδίαμα «ΠΑΟΚ είσαι ρε μαλάκα, κάτσε μην το χάσουμε κιόλας».

Ο αγώνας έληξε 85-85 στην κανονική διάρκεια, ο ΑΡΧΗΓΟΣ είχε την ευκαιρία να δώσει τη νίκη αλλά το λέι απ στο τελευταίο δευτερόλεπτο ήταν άστοχο, προφανώς γιατί karma is a bitch και το καλύτερο θα ερχόταν αργότερα.

Η παράταση ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα με τα τελευταία λεπτά του ματς, «δικό μας παιχνίδι και το χάνουμε ρε μαλάκες», πόντο πόντο από εδώ, από εκεί, χάνουμε 94-93 λίγο πριν το τέλος, ζώνη αυτοί, τρίποντο το πουλέν ο Κόρφας, τάιμ άουτ, ΚΛΑΜΑ ο Γιαννάκης στον Σούμποτιτς, κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί, δεν μπορεί να σουτάρει ο Μπουντούρης λέει, τον Μπουντούρη τον μάρκαρε ο ίδιος βέβαια, δε γαμιέται, ο Λευτέρης ως παιδί σπανίου ήθους απαξιεί να απαντήσει, κυρίως γιατί το μυαλό του προσπαθεί ακόμα να αφομοιώσει τις οδηγίες του Κυρίτση. Οι οποίες ακόμα και σήμερα διδάσκονται σε σεμινάρια προπονητικής, μετά από αυτές του Ίβκοβιτς (έρχονται σε λίγο). Παίρνεις μπάλα, αν μπορείς τους τη δίνεις, αν δεν μπορείς δες τι θα κάνεις, αυτοσχεδίασε βρε παιδί μου, Σούμποτιτς εσύ εδώ και δες μήπως μπορείς να πας εδώ, μια πανδαισία τέλος πάντων, άλλες εποχές.

Στο γήπεδο βέβαια μόνο εμείς δεν κλέβαμε τις μακρινές μπαλιές, από το πουθενά το σίχαμα ο Αγελίδης σουτάρει τρίποντο και η κατάληξη φαίνεται σίγουρη, «το χάσαμε παιδιά, άντε και πολύ άργησε», ωπ, όχι, και ο Κθούλου είναι ΠΑΟΚ, άστοχο το τρίποντο, έλα, ριμπάουντ και κερδίσαμε. Α, ναι, βέβαια, το χάσαμε το ριμπάουντ, και φάγαμε και καλάθι 4’’ πριν το τέλος, μια χαρά, το σύμπαν ήρθε στα ίσια του.

Και φτάνουμε στο τέλος. Στην κορύφωση του έργου. Στην εκσπερμάτωση. Τάιμ άουτ του Ίβκοβιτς για τα τελευταία δευτερόλεπτα. Υπάρχει καιρός λέει, Μπάνε και Κόρφας θα κάνουν κρος στο κέντρο, μακρινή πάσα στον Μπάρλοου και από εκεί και πέρα βλέπουμε.

Ο καλύτερος παίκτης που πέρασε από τον ΠΑΟΚ προτείνει στον Σοφό να αφήσει τις μαλακίες για μακρινές μπαλιές επιτέλους γαμώ τα πάντα με ένα πιο ευγενικό «αν δεν μπορεί να πάρω εγκώ μπάλα, ή Κόρφας;», «μπορεί να πάρει», εκεί ο Ίβκοβιτς, επιμονή, μακρινή μπαλιά.. Ως από μηχανής θεός εμφανίζεται ο τίμιος Νικόλας Μπουντούρης και ξεστομίζει την ατάκα που θα αλλάξει την ιστορία. «Είναι δύσκολη πάσα. Μην την πάρουν και κάνουν σουτ». Κάνει και με χειρονομία το «σουτ», για να καταλάβει ο Ντούντα τι εννοεί. 

Ευτυχώς ο Ντούντα ξυπνάει, προφανώς σκέφτεται κάτι του στυλ «είναι δύσκολη πάσα, λες να την πάρουν και να κάνουν σουτ; (εδώ χειρονομία του σουτ)» και αλλάζει άρδην τα σχέδιά του. Πάσα, ντρίμπλα, και φουλ σπριντ όλο το γήπεδο. Μπράβο κόουτς, υποκλινόμαστε. Ο παίκτης με όρχεις ελέφαντα εντωμεταξύ έχει φύγει προς το γήπεδο με το που ακούστηκε το «ντρίμπλα φουλ σπριντ», με βλέμμα και αποφασιστικότητα ανάλογα του άλλου παίκτη με όρχεις ελέφαντα που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα λίγο πριν το φάουλ στο ματς με τον βάζελο.

Κάπου εδώ να δώσουμε τα απαραίτητα κρέντιτς στον αφανή ήρωα Σάκη Λάιο για την τεράστια συμβολή του σε αυτό το τελευταίο τάιμ άουτ. Λειτουργώντας ως ηχώ αρχικά για όσους παίκτες πιθανώς δεν άκουγαν τον Ντούντα και ως μεταφραστής-Μίστερ Μπην στη συνέχεια, μας κάνει ακόμα και σήμερα να δακρύζουμε από συγκίνηση όταν τον βλέπουμε να λέει στον Κεν ότι οι γκαρντς θα γκετ δε μπολ και θα τράι του τουουουου ραν, ραν, (κίνηση χεριού σαν χέλι), εσύ Κεν στέι όβερ χήαρ, μιντλ, μιντλ. Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ μήπως οι χαμένοι τίτλοι των τελευταίων δευτερολέπτων οφείλονταν σε κάτι τέτοιες αστείες οδηγίες ή λάθος συνεννοήσεις, όχι, δεν θέλω, η έλλειψη ψυχραιμίας έφταιγε, τα είπαμε, τα ψηφίσαμε.

Πίσω στο ματς, έχουμε επαναφορά. Μένουν 4’’ ακόμα. Ο ΜΠΑΝΕ ακίνητος, πετιέται ξαφνικά σαν τίγρης για να πάρει την μπάλα πριν τον Κόρφα, «αφού είπα, θα πάρω ΕΓΚΩ μπάλα», ο λίγος Γκάλης ακόμα τον ψάχνει, προσπαθεί να τον προλάβει ο Σούμποτιτς, χέσε μας ρε Σούμποτιτς, η ψυχάρα πετάει την μπάλα μπροστά, κάνει 2,3, 23 βήματα, δε μας νοιάζει ρε πόσα έκανε, δεν κρατούσε την μπάλα, δείτε το και στο ρηπλέυ, πιάνει την μπάλα, ένα βήμα, αλματάκι, σουτ, τα λέγαμε. Η κερκίδα ενώνεται σε ένα αμπαλαέα, ο Ίβκοβιτς προσπαθεί να ηρεμήσει τον Λάιο που είναι σε παράκρουση και αμαρτία που δεν έχει γίνει gifάκι ακόμα, όλοι πέφτουν πάνω στον Μπάνε και ένας ήρωας σηκώνει στις πλάτες του την ιστορία του μπασκετικού ΠΑΟΚ, την καψούρα μας, την ΚΑΒΛΑ μας, τον παίκτη με το 7 στη φανέλα.

Υ.Γ. Ο αγώνας υπάρχει ολόκληρος στο youtube αλλά με πρόβλημα ήχου, το δεξί αυτί σας θα το ευχαριστηθεί περισσότερο από το αριστερό. Υπάρχει και το παρακάτω βίντεο...

...από το οποίο λείπει το επικό τάιμ άουτ στο φινάλε, όμως αξίζει τον κόπο για τρία σημεία.

Πρώτον, για το 1:25, όπου βλέπουμε μια μικρή ένδειξη του ότι κάποιοι παίκτες τότε τα είχαν ασήκωτα και τα έσερναν.

Δεύτερον, στο τέλος του ματς όλοι οι παίκτες με τα κίτρινα σέρνονται προς τα αποδυτήρια, εκτός από τον Γιαννάκη που τρέχει πίσω από τον Μπάνε να του δώσει το χέρι. Ναι, αχώνευτος, αλλά δεν ήταν πουστόπαιδο, τουλάχιστον όχι όσο ο Γκάλης που έμαθε να παίρνει φάουλ ρίχνοντας αγκωνιές ή όσο ο καθηγητής του εμετού Ιωαννίδης. Να, αυτά κάνετε με τα πολλ σας, κάθομαι και υπερασπίζομαι τον Γιαννάκη, ξεχάστε το, να πάει να γαμηθεί κι αυτός, μόνο ΠΑΟΚ.

Τρίτον και σημαντικότερον, για την επίθεση στο 2:15. Που τη βλέπεις και σκέφτεσαι πόσο διαφορετικό θα ήταν το μπάσκετ του ΠΑΟΚ σήμερα αν αυτή η πάσα γινόταν τότε με την Μπενετόν. Και μετά πας να πιάσεις κάτι να σπάσεις αλλά δεν έχει μείνει τίποτα...