Στον α΄γύρο πήγαμε σαν πρωταθλητές με αέρα και υπεροψία και το πληρώσαμε ακριβά. To κοντέρ έγραψε 32, έγινε ρεκόρ, έγινε σύνθημα και πάνω που είπαμε πως ο Άρης ήταν σε πλήρη οικονομική και αγωνιστική παρακμή, αποδυναμωμένος μετά από 13 χρόνια από τη φυγή του Γκάλη και εμείς παντοδύναμοι (και έτοιμοι για το χτίσιμο της δικιάς μας αυτοκρατορίας), ήρθε η κατραπακιά. Εντάξει ήταν και αρχή της σεζόν και όλοι έψαχναν τα πατήματα τους, αλλά κανείς δε περίμενε τέτοια ήττα.
Έτσι, στο β' γύρο όλοι περιμέναν τη μεγάλη ρεβάνς. Και όχι μόνο μια απλή νίκη, αλλά αν ήταν δυνατόν, εφάμιλλη ή και με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά. Λίγο η απουσία του καλύτερου παίχτη του Άρη Ρόι Τάρπλεϊ, λίγο το ότι η ομάδα μας ήταν σε φόρμα και η νίκη αναμενόταν να είναι εύκολη. Το ματς όμως ήταν σε γενικές γραμμές ντέρμπι, με την ομάδα μας να έχει ένα μικρό προβάδισμα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα (3 λεπτά μάλιστα πριν τη λήξη το έχασε, με τον Άρη να προηγείται προσωρινά με 59-58!) και τελικά να ανοίγει τη διαφορά στο τέλος με ένα σερί 13-0 και να παίρνει τη μεγάλη νίκη με κερασάκι στην τούρτα το εντυπωσιακό κάρφωμα του Λέβινγκστον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου