Έλα πάρε πάρε...

Χαρίζω κύπελλα γιατί πήρα το Ευρωπαϊκό και είμαι άπλας. Με πιάσαν λαρτζιλίκια και είπα να λυπηθώ το μουστάκι του Τζούροβιτς και να του δώσω κι αυτουνού κάτι να παίζει! Κοτζάμ Κυπελλούχων πήρα, θα ασχολούμαι τώρα με τους εγχώριους μαστραπάδες? Ας πάρει και κανείς άλλος τίποτα...Να 'μαστε και λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες!

Την ομάδα, λοιπόν, που λίγο καιρό πριν την είχαμε κερδίσει με 43 (!) πόντους στην Θεσσαλονίκη (με το αστρονομικό 139-96!) και άλλους 23 στη Νέα Σμύρνη (73-96),  την αντιμετωπίζουμε στον τελικό του ΣΕΦ λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του Κυπελλούχων με την ψυχολογία στα ύψη και μαντέψτε τι...Χάνουμε! Ναί καταφέραμε να χάσουμε από τον Τζον Μπρούγος και τον Μποσγανά! 

Γιατί θα μου πείς εντάξει με τραγικό τρόπο χάσαμε και από τη Ρεάλ-αλλά ήταν η Ρεάλ και χάναμε σε όλο τον αγώνα μέχρι 17 πόντους. Με ακόμα πιο τραγικό τρόπο χάσαμε κι από τον Άρη-αλλά οι ομάδες ήταν πάνω κάτω ισοδύναμες και συνωμότησε το σύμπαν για να χάσουμε. Αλλά από μια ομάδα που την έχεις κερδίσει με συνολική διαφορά 66 πόντων, αρνούμαι να το χωνέψω μέχρι σήμερα!

Έτσι τη μοναδική ευκαιρία που παρουσιάστηκε για ένα ιστορικό τρέμπλ, που ήταν ζήτημα απλής ψυχραιμίας και σωστής διαχείρισης στο τέλος των αγώνων, την πετάμε στα σκουπίδια κι έτσι η σεζόν 1990-91 μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και υπεθυμίζει σε όλους μας τις αυτοκαταστροφικές τάσεις εκείνης της ομάδας που δε σε άφηνε να χαρείς με τίποτα!