Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Ένα τρίποντο, μια ιστορία..

Του Iznogoud

Ήταν 6 Μαΐου του 1998..ημέρα γενεθλίων της Ντόρας Μπακογιάννη (μπρρρ..). Η μεγάλη ευκαιρία του break χάθηκε στον πρώτο αγώνα, όπου με ένα τρομερό σερί 0-13, βρεθήκαμε μπροστά 57-60 2 λεπτά πριν το φινάλε με το σκορ στο 65-65. 31" πριν το τέλος ποιος λέτε σηκώθηκε για τρίποντο? Λάθος! Ήταν ο Γιώργος Μπαλογιάννης, του οποίου ο θεός αυτά που του χρωστούσε (επειδή τον έκανε έλληνα και όχι αφροαμερικάνο, να κερδίζει διαγωνισμούς καρφωμάτων τον ένα μετά τον άλλον) θα του τα δώσει σε 2 χρόνια.. 

Το άστοχο τρίποντο του "Mπαλού", ακολουθεί  μια μπέιζμπολ πάσα του Χόκινς στον Τόμιτς, τον οποίο προλαβαίνει ο ήρωας μας και τον φιλοδωρεί με μια μεγαλοπρεπέστατη τάπα 1" πριν τη λήξη. "Ω ρε π##στη μου, πάμε για παράταση" σκέφτηκα, με την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.."Γ@μώτο καρδιακός από τα 23 μου, με αυτήν την ομάδα". Τελικά Κορομηλάς και Πιτσίλκας, με βγάζουν από την υποχρέωση και ανακαλύπτουν φάουλ..Η μια από τις δυο εύστοχες βολές του Τόμιτς κάνουν το τελικό 66-65..

Εικόνα 

Το ταξίδι των γάβρων στο βορρά, ήταν πάντα ιδιαίτερη χαρά για μας..Φιλόξενοι από τη φύση μας, τους κερνούσαμε τσουτσού 20τοσα χρόνια στην Τούμπα και από το Παλέ πέρασαν μια φορά που χρειάστηκε να γυρίσει η γη ανάποδα (εντάξει πέρασαν και άλλες, αλλά η ερμηνεία μιας ιστορίας, ακόμα και με την παράθεση αποδεικτικών στοιχείων, μπορεί να γίνει εξαιρετικά μονοδιάστατη).

Eκείνο το απόγευμα ειδικά όμως, ο γάβρος φώναξε "ήμαρτον!". Αν δεν χαλαρώναμε στο 40-26, μέχρι που μας μείωσαν σε 44-40 (αλλά μετά πάλι με ένα ξέσπασμα ξεφύγαμε με 55-42), εκείνο το απόγευμα θα ήταν το απόγευμα των ρεκόρ..

Εικόνα
























Kαι όλα πια θα πάνε στο 3ο και τελευταίο στο Φάληρο..Σε εκείνο το καμπαρέ, που η ιστορία και η μοίρα μας χρωστάει ένα σωρό πράγματα.. Σε εκείνο το γ@μηδι που έλαβε χώρα η γέννηση του ελληνικού μπάσκετ, χάσαμε έναν τελικό κυπέλλου μέσα από τα χέρια μας, πανηγυρίσαμε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας μας, χάσαμε το πρωταθλητριών και μαζί του τα αβγά και τα πασχάλια το '93 και μας κλέψαμε ένα πρωτάθλημα την επομένη χρόνια..

Σε αυτό το μπουρδ#λο, έμελλε να σκοράρει ο Πέτζα μας, το καμάρι μας, το πιο αναγνωρίσιμο τρίποντο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ένα αυτό, κι ένα το "όχι τρίποντο" του Γιοβάϊσα..
Πόντο, πόντο, εναλλαγές συνεχόμενες στο προβάδισμα, μια αυτοκρατορική εμφάνιση του κυρίου Σάκλεφορντ και με δευτερόλεπτα πριν το buzzer, ο Πέτζα πετάει το beater. Και ήταν bitter η ψ@λλη..

Κι ας είχε 0/5 μέχρι εκείνο το σημείο..Από εκείνη τη μέρα και μετά, η ασφάλεια της καύλας και της απόλαυσης κάηκε στον εγκεφαλο μου. Ούτε τζακ ευχαριστιόμουν, ούτε κάμελ, ούτε γ@μήσια, ούτε τίποτα. Μόνο ήθελα να βλέπω το τρίποντο του Πέτζα, ξανά και ξανά..



 mcraeosfp1998.jpg

 Πέτζα, σε ευχαριστούμε! (vds)





* H φωτογραφία πίσω από τη μπασκέτα είναι από τον Gordon

1 σχόλιο: