Η σειρά με τη Μακάμπι

Του Prowler

Στο προτελευταίο μας πέρασμα από το Κύπελλο Πρωταθλητριών (πιο καλά με κάθεται από το "Ευρωλίγκα") είχαμε μια ομάδα έντιμη, σοβαρή, όχι ακριβώς ο ορισμός της ομάδας - φόβητρο, αλλά όχι και κάνα τσίρκο που θα διασύρει το όνομα του ΠΑΟΚ σε χωριά σαν τα Τρίκαλα..

Δίδυμο ξένων, το ζευγαράκι Αλεξάντερ - Εντουάρντς, oι οποίοι σίγουρα τα είχαν, αλλά ήταν καλοί παίχτες και αφού δεν έμπαινε τίποτα στον κώλο μας, εγώ προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα..

Στη φάση των "8" η κλήρωση μας έστειλε με μειονέκτημα έδρας να αντιμετωπίσουμε την Μακάμπι..

Σιγά τα αυγά, Μακάμπι έχουμε μες στα πόδια μας όλο το χρόνο, αλλά δεν μασάμε..

Το πρώτο ματσάκι στο Γιαντ Ελιάου, μπροστά σε 10.000 εβραιόπουλα εξελίσσεται στο προσωπικό πάρτυ του Σαρπ.. Τα κοράκια βγάζουν από νωρίς τον Κολντεμπέλα με 5 φάουλ, Το 65-44 του 34' προμηνύει πολύ μαύρο βράδυ, κι ευτχώς η ομάδα προλαβαίνει να μαζέψει τη διαφορά στο τιμητικό 77-62..

Ο Γκέρσον, κλείνει τραπέζι στα μπουζούκια, για να γιορτάσει την πρόκριση του άρη Τελ Αβίβ μέσα στη Σαλονίκη, αλλά ρε συ Γκέρσον, τον ΠΑΟΚ του Τσιάκου και του Κούβελα δεν μπόρεσες να κερδίσεις..

Χέρι χέρι, πόντο πόντο, πόρτα πόρτα και καρέτα καρέτα πάμε μέχρι το ημίχρονο που λήγει 31-30.. Στο Β' όμως, τα 3/3 τρίποντα του Γιώργου Μπαλογιάννη χτίζει διαφορά η οποία πάει μέχρι το +14 (63-49) για να λήξει το ματς με 67-55..



Η ομάδα πάει για ένα άλλο do or die στην ιστορία της, κι επιλέγει το die..

Mε 100 κομμάντα, και τον Γιάννη Γιαννούλη που έλειψε από τα πρώτα 2 ματς, πάει για το διπλό και την υπέρβαση, αλλά το μόνο διπλό που παίρνει είναι ένα διπλό φίζυ μπαμμμπλαχ, και στο ημίχρονο κιόλας το σκορ είναι 48-25..
0-7 σερί με το ξεκίνημα της επανάληψης, αλλά με τον Αγγελίδη στο παρκέ, και τον Μπάνε στον πάγκο, η ομάδα δεν έχει ούτε τα guts, ούτε την προσωπικότητα για να γυρίσει ένα χαμένο ματς..
Κι ήταν η τελευταία φορά που πήγαμε λίγο μακριά στην Ευρώπη..