1994

Των Prowler και Iznogoud

Το ξεκωλάκι που τη φωνάζουν Αναστασία, πάει από πούτσο σε πούτσο. Την παίρνουν πατέρας, γιός, μάνα και θυγατέρα και το σήριαλ προβάλλεται σε prime time.

Ο Ζουγανέλης, κάνει μια ακόμα χλιαρή τηλεοπτική παρουσία, την ώρα που η χώρα πενθεί το θάνατο της Μελίνας. Οι στυλιστικές μας επιλογές περιορίζονται σε: καρώ πουκάμισα, φλάϊ και Βέρμαχτ ή πολύχρωμες πολυχρωμίες. Οι παγωτοσοκολάτες κάνουν θραύση. Σε μια από τις διαφημίσεις, παίζει και Manowar.

                    

                                   

Η χώρα κλονίζεται από τα back to back σκάνδαλα των Κατσούλα-Δημητροκάλη και Δουρή. Ανέκδοτα βγαίνουν, κυρίως για τον παιδεραστη της Ερμιόνης. To metal, γίνεται η μουσική του διαβόλου, κι επισήμως πλέον. Χωρίς ποτέ να μάθουμε τον αληθινό λόγο..

                                 

Ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνεται για την έκδοση περιοδικού με θέμα τη rave culture και λίγους μήνες μετά θα ανοίξει το απόλυτο: 01. Το ΚΛΙΚ, απευθύνεται σε άλλο κόσμο κι είναι ακλόνητο, μαζί με το ΜΕΝ. Την επόμενη χρονιά, θα γίνει Νίτρο. Το Max πουλάει κι αυτό. Ίσως όχι όσο το ΚΛΙΚ, αλλά πουλάει.

Τις Τρίτες, περιμένουμε την άφιξη του Τριπόντου. Μεσημεράκι συνήθως, εδώ στην επαρχία. Τα ΣΠΟΡια γίνονται ανάρπαστα κάθε μέρα, αυτό ποτέ δεν ήταν θέμα. Νέα συνήθεια, γίνεται το tabloid, με το ντου στην αγορά του Ξύδη. Ντέμεκ, αντικειμενική εφημερίδα, σε συμμαζεμένο μέγεθος, δεν ντρέπεσαι να κυκλοφορήσεις με αυτήν παραμάσχαλα, και να πας να συναντήσεις έναν πολιτικό μηχανικό και έναν φοροτεχνικό πχ. Κακό αυτό, αλλοτρίωσε πολύ την οπαδική μας κουλτούρα, αλλά δε γαμείς, ΠΑΟΚ είσαι, πάντα θα έχεις και τέτοιους φλώρους.

Ζούμε σε ρυθμούς Μουντιάλ ΗΠΑ, και οι μιζαδόροι και τα λαμόγια ανά την επικράτεια γυαλίζουν τα μαχαιροπήρουνα: Η μάσα προβλέπεται μεγάλη! Στον εγχώριο αθλητισμό, οι σημαίες έχουν ήδη κατέβει από τους ιστούς κι επισήμως: Την κάθοδο του Γκάλη στην Αθήνα από την προηγούμενη χρονιά, ακολουθεί αυτή του δημάρχου πειραιά για τον ΟΣΦΠ, κι αυτή του Γιαννάκη για τον Πανιώνιο.

Στο ποδόσφαιρο, κάνουμε μια διακοπή από τα κολλύρια, με τον Άρι Χάαν.. Το είπα, το λέω και θα το ξαναπώ: Μπάλα, σαν αυτή που είδαμε την πρώτη χρονιά του Χάαν, δεν είδαμε ακόμα. Οι σταρ της ομάδας που ζει στην σκια του μπασκετικού μεγαθηρίου, είναι ο Ζουμπούλης που σκοράρει, ο Μπότσιεκ που σκοράρει περισσότερο, ο Τουρσουνίδης που είναι η εσωτερική μεταγραφή κάθε χρονιάς, ο Ζαγοράκης, και ο Αλεξίου.

Η μπασκετική ομάδα όμως, έχει ήδη σηκώσει μια Ευρωπαϊκή Κούπα, παίζοντας και γαμώ τα μπάσκετ. Κι έρχεται στα play offs, χωρίς τον τιμωρημένο Σάβιτς αρχικά, υπερπλήρης στη συνέχεια, να αμφισβητήσει αυτή το πλεονέκτημα έδρας του κατόχου του τίτλου. Όπως μας έκανε εμάς ο γάβρος την προηγούμενη χρονιά. Καθώς κι αυτοί προέρχονταν από Ευρωπαϊκό Πατατράκ.. Από τον Επίτιμο Πρόεδρο, μέσα στο Τελ Αβίβ.

                                   

          2-2 στα πρώτα 4 ματς. Όλα παιχνίδια έδρας, όλα σχεδον με διαφορές ασφαλείας..

Και ο τίτλος κρίνεται στο 5ο ματς, στην έδρα του homosexual έφηβου. Ο μεγάλος κι αμφιλεγόμενος Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει παραδώσει μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης στον σπουδαίο μαθητή Σούλη (με τις ωραίες γραβάτες) και η κατάκτηση του Κόρατς δύο μήνες νωρίτερα, μας άνοιγε την ορεξη για την καλή την κούπα.

Το ματσάκι δεν ξεκινάει καλά και σύντομα ο γαύρος ξεφεύγει. Το ημίχρονο κλείνει με διαφορά 12+ πόντων. Ο ΠΑΟΚ όμως είναι ομάδα Β' ημιχρόνιου (που λέει κι ο Σούλης) και με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους λοιπόν, ο Μπάνε, ο Τζόνυ κι ο Τρουθ ροκανίζουν τη διαφορά, η οποία φτάνει πια σε απόσταση βολής. Καρδιές σπάνε, τα Camel τελειώνουν πιο γρήγορα κι απο όσο τρέχει ο Βέγγος, τα Jack δεν προλαβαίνει να τα γεμίζει ο μπάρμαν και φτάνουμε πια στα τελευταία λεπτά.

Βλέπω το σορτσάκι του Μπάνε, που ειναι φουσκωμένο (ή κάτι τέτοιο μέσα στη σούρα μου) και λέω στον διπλανό μου "με τον Μπάνε κ@βλωμένο δεν χάνουμε με τίποτα", αυτός με κοιτάει παράξενα, δεν ήταν απο τη σούρα μου που έβλεπα διάφορα..ήταν που μιλούσα σε αγνώστους! "Πρέπει να ξεφτιλιστούν τα κοράκια για να χάσουμε σήμερα" σκέφτηκα φωναχτά..Τώρα πια με κοιτούσε όλο το μαγαζί.. Ε, ασταδιάλα..

Τα κοράκια ξεφτιλίστηκαν. Ο Λάκης πήγε να τους ξεφτιλίσει βγάζοντας την ομάδα ξυπόλητη για τα τελευταία πέντε δεύτερα, αλλά μικρή σημασία είχε αυτό..Πήγα να κλάψω, αλλά είπα "Όχι ρε γ@μώτο..Τους γ@μησα και γίνανε ρόμπες για να με κερδίσουν μέσα στην έδρα τους.." 

Ο μπάρμαν έσκυψε πάνω μου, σκέφτηκα "δικός μας θα είναι κι αυτός".."Φιλαράκι ειναι δώδεκα χιλιάρικα". Καλά ρε, ούτε ένα ουϊσκι δεν κεράσατε? Δεν ξαναπήγα σε εκείνο το κωλομάγαζο. Ήταν και γκαντέμικο..