Χωρίς αντίπαλο..

Σε ένα τρομερά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα (ίσως το πιο αμφίρροπο όλων των εποχών), όπου 5 ομάδες διεκδικούσαν επί ίσοις όροις τον τίτλο, ο ΠΑΟΚ στο δεύτερο γύρο πάτησε γκάζι για τα καλά και δε ξανακοίταξε ποτέ πίσω (εντάξει, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν τα πλέυ-οφ).

Η σεζόν ξεκίνησε προβληματικά μέχρι να βρούν τα πατήματα τους ο Μπάρλοου με τον Λέβινγκστον, με τον Άρη να εντυπωσιάζει με 17 νίκες σε 18 παιχνίδια (σε Ελλάδα και Ευρώπη) οδηγώντας την κούρσα, ενώ κάποια στιγμή στο δεύτερο γύρο είχαμε και 4πλή ισοβαθμία στην κορυφή (ΠΑΟΚ, Άρης, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός) με τον Πανιώνιο να ακολουθεί με ένα βαθμό διαφορά! Στη συνέχεια ο συμπολίτης κατέρρευσε (καταλήγωντας τελικά στην 5η θέση), ενώ η ομάδα μας με ενυπωσιακές νίκες σε Αθήνα και Πειραιά απέκτησε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος.

Εκείνα τα χρόνια τον Παναθηναϊκό (ακόμα και όταν δυνάμωσε) του δίναμε να καταλάβει στην Αθήνα και ειδικά ο Μπάνε όποτε τον έβρισκε σεληνιαζόταν..Χαρακτηριστικό στοιχείο του συγκεκριμένου αγώνα το γεγονός ότι και οι 78 πόντοι της ομάδας μας σημειώθηκαν από 5 μόλις παίχτες. Βέβαια, όχι από οποιουσδήποτε παίχτες, αλλά από εκείνη τη μαγική 5άδα που είχαμε τότε, την καλύτερη ίσως της Ευρώπης!

Στο τέλος είχαμε τις κλασσικές μανούρες από τα αδέρφια με τις ωραίες γραβάτες και την ευφράδεια λόγου, που μέχρι να πάρουν τα σκήπτρα του ελληνικού μπάσκετ, μπαινοέβγαιναν στους αγωνιστικούς χώρους κι έκαναν τα δικά τους χωρίς να τρέχει τίποτα. Αλλά είπαμε, ήταν το κατεστημένο του Βεζυρτζή τότε, που χάρισε στο τέλος το εσκεμμένο στον Μπάνε και μαζί και τη νίκη...