Τα δίδυμα που αγαπήσαμε

White men can't jump έλεγε ο Γουέσλι Σνάιπς και η παρέα του και παρόλο που ο Γούντι Χάρελσον κάτι κατάφερε, ε δεν άλλαξε και όλη την κοσμοθεωρία και το status quo του μπάσκετ. Αν πάμε δε στους δικούς μας τους λευκούς των 80's και 90's και σε κάτι μορφές τύπου Αριδά και Τζελαλή που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, ε βράστα Χαράλαμπε! Η αλήθεια είναι πως τους περίμενες κάθε χρόνο πως και πως..Ξενέρωνες όταν ήταν λευκοί. Περίμενες τα πάντα από αυτούς. Καρφώματα, τρίποντα, 30άρες και 40άρες..Και συνήθως σε αποζημίωναν, μια και βρισκόταν ένα επίπεδο πιο πάνω από τους έλληνες και σε φυσική και σε τεχνική κατάσταση. 

Τους παρατηρούσες από την κορυφή μέχρι τα νύχια..Τα παπούτσια τους, τα κουρέματα τους (καλτίλα διαχρονική το α λα Γουίλ Σμιθ στον Πρίγκηπα του Μπελ Αίρ που είχαν όλοι τότε), πόσο ψηλά φορούσαν τις κάλτσες τους, ο τρόπος που πανηγύριζαν και άλλα πολλά. Όταν δε επετράπη και δεύτερος ξένος στο πρωτάθλημα, ε εκεί ήταν η αποθέωση. Από εκεί που τόσα χρόνια την ψευτοέβγαζες με αμερικανάκια με ελληνικές ρίζες, τώρα θα ζούσες το αυθεντικό american dream πασπαλισμένο πολλές φορές και με τη χρυσόσκονη του ΝΒΑ..! Απόλαυση εις διπλούν, λοιπόν, και αν εξαιρέσουμε τον Σάβιτς, τα μαυράκια που πέρασαν από την ομάδα μας και ειδικά τα δίδυμα από το 1992 και μετά, έγραψαν τη δική τους ιστορία...

Του Δ.Α

Kenneth Barlow / Cliff Levingston

Πραγματικά νιώθω λίγος, δεν έχω να πω τίποτα για αυτό το δίδυμο και αυτό επειδή δεν έχεις τι να πρωτοπείς.. Να μιλήσεις για τον Κένεθ που μπορεί να μην έπαιξε ΝΒΑ (αν και έγινε draft από τους Lakers) αλλά όπου πήγε στην Ευρώπη κέρδιζε τίτλους και προσωπικούς και συλλογικούς? Τα απλησίαστα νούμερα του στον ΠΑΟΚ? Να μιλήσω για τον Cliff, τον δις πρωταθλητή ΝΒΑ που θήτευσε δίπλα σε Michael Jordan και Dominique Wilkins?

Που τράνταζε τις μπασκέτες με τα καρφώματα του (ο Μουρεσάν ακόμα εφιάλτες βλέπει), που τραβούσε τα βλέμματα πάνω του όπως έκανε και ο συνονόματος του Cliff Burton στους Metallica? Ιστορικά ήταν το πρώτο δίδυμο αμερικανών της ομάδας και παρά το γεγονός πως η ομάδα εκείνης της χρονιάς δε πήρε τελικά κάποιο τίτλο, πολλοί την έχουν στο μυαλό τους ως την καλύτερη όλων των εποχών και μια από τις καλύτερες που έχει παρουσιαστεί ποτέ στην Ευρώπη. Κι αν τον πρώτο καιρό σκόνταφτε ο ένας πάνω στον άλλο, όταν τελικά βρήκαν τα πατήματα τους είδαμε πράματα και θάματα. Εξάλλου νομίζω πως τέτοιος συνδυασμός ευρωπαϊκής εμπειρίας, σοβαρότητας και ουσίας από τη μια μεριά, με θέαμα, τρέλλα και αυθορμητισμό από την άλλη δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί στα ευρωπαϊκά παρκέ.

Zoran Savic / Walter Berry

Η αλήθεια είναι πως μέχρι να ξεπεράσουμε την κατραπακιά του '93 και τις ανακατατάξεις στην ομάδα (φυγή Βεζυρτζή, Μπάρλοου, Κλιφ, προδότη) το δίδυμο αυτό μας φαινόταν κάπως ανορθόδοξο. Ειδικά ο Σάβιτς που τον πρώτο καιρό άκουγε τα κέρατα του (αξέχαστο το κράξιμο που του έριχνε ο αείμνηστος Συρίγος). Με τον καιρό βέβαια έγιναν σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων και αγαπήθηκαν όσο λίγοι από την κερκίδα. Δίδυμο φωτιά από τα λίγα και αυτοί, ο Σάβιτς ήταν ο εργατικός ψηλός που κάνει τα πάντα μέσα στο παιχνίδι, σπρώχνει, ρίχνει ξύλο, παίζει άμυνα, σκοράρει και δεν αφήνει ριμπάουντ για ριμπάουντ. Από την άλλη ο Berry, μαέστρος στην επίθεση με τη χαρακτηριστική πλαστικότητα στις κινήσεις του εκτελεί παρέα με τον Μπάνε κάθε αντίπαλο στο διάβα του. 

Το «κάτι σαν σούτ» του έχει φορτώσει όλα τα αντίπαλα καλάθια ενώ ο σχεδόν αντισυμβατικός τρόπος παιχνιδιού του μπερδεύει όλες τις άμυνες (άραγε πόσοι προπονητές έσκισαν τα πτυχία τους) και κερδίζει πολλές μάχες των ριμπάουντ και αυτός. Δεν ήταν οι ψηλότεροι στις θέσεις τους, ο Ζόραν ήταν 2.06 κοντός δηλαδή για σέντερ, ενώ ο Walter έβλεπε τον κόσμο από τα 203 εκατοστά. Μαζί κατέκτησαν το Korac του 1994 δίνοντας αλησμόνητες μάχες σε ημιτελικούς και τελικούς, ο Σάβιτς την επόμενη χρονιά είχε κατακτήσει και το κύπελλο, ενώ ο Μπέρι είχε πάρει μεταγραφή στον Ηρακλή.

Lawrence Funderburke / Dean Garrett

Και τους δύο τους ξέραμε..Τον Λόρενς λίγο καλύτερα βέβαια από την παρουσία του σε εκείνη την τρομερή ομάδα των Αμπελοκήπων που ανέβηκε 7 σερί κατηγορίες κι από την τελευταία του τοπικού βρέθηκε στην Α1 και κατάφερε να μας κάνει και μια κηδεία λίγες μέρες αφού κερδίσαμε τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. 

Όχι, ο Λόρενς δεν είχε προλάβει να παίξει έναντι της παλιάς του ομάδας-είχαμε τον Ράφιν ακόμα που τον στείλαμε στις 10 Νοεμβρίου και βγήκαμε μετά να ψάξουμε για ψηλό. Κι ενώ μπορούσαμε να διαλέξουμε άλλους που είχαν δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη (μεταξύ αυτών κι ο Μπόνερ) ο κόουτς Κ. των χαζών διαλέγει αυτόν! Και με το δίκιο του, γιατί ο άνθρωπας τα έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά του, αλλά δυστυχώς προστέθηκε κι αυτός σε ένα από τα πολλά ΑΝ που έχουμε σαν ομάδα, εκείνου δηλαδή που ΑΝ τον είχαμε στον τελικό της Βιτόρια θα είχαμε άλλο ένα ευρωπαϊκό..

Ο Φάντερμπεργκ είχε όλο εκείνο το πακέτο που γούσταρε ο κόσμος..Εντυπωσιακά καρφώματα, εκρηκτικό ταπεραμέντο, επαφή με την κερκίδα. Ψημένος από πιτσιρικάς δε δίστασε να τα σπάσει ακόμα και με τον τεράστιο Μπόμπι Νάιτ στο πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και να την κάνει για Οχάιο μεριά. Μετά από εμάς αγωνίστηκε για μια χρονιά στη Γαλλία και την Ορτέζ και μετά ήρθε η Γη της Επαγγελίας..

7 χρονιές στο ΝΒΑ, όλες στους Βασιλιάδες του Σακραμέντο σε εκείνη την εκπληκτική ομάδα (που έφτασε μια ανάσα από τους τελικούς) του Πέτζα, του Ντίβατς, του Μπίμπι και φυσικά του Κρις Γουέμπερ του οποίου ήταν και αλλάγή. 6.4 πόντοι και 3.6 ριμπάουντ για τον Λόρενς (9.5 πόντοι και 4.5 ριμπάουντ σαν ρούκι) σε σύνολο, έκλεισε την καριέρα του αγωνιζόμενος σε δύο ματς στους Σικάγο Μπούλς το 2005. Not bad at all..

Ον δι άδερ χεντ που λέμε και στο χωριό μου, ο μόνιμος θαμώνας του Καλλιγούλα Ντιν Γκάρετ, μας ήταν κι αυτός γνώριμος από τους αγώνες μας με τη Σκαβολίνι για το Κόρατς. Και ναί 20χρονε φίλε αναγνώστη που δε τον πρόλαβες..Δεν ήταν κακός παίχτης ο Ντιν, όπως πιθανόν θα διάβασες κάποιους να τον αφορίζουν..Και πως θα μπορούσε να είναι κακός παίχτης κάποιος που έχει διψήφιους μέσους όρους σε πόντους και ριμπάουντ. Και έριχνε και τις τάπες του μια χαρά. 

Απλά έκανε κι αυτός σαν άνθρωπος μια άσχημη εμφάνιση...Ναί το ξέρω το απόλυτο μηδέν. Βρήκε τον αγώνα κι αυτός..Μαζί με τον Ρίβας ο καλύτερος παίχτης της Ταουγκρές! Άσε που την κοπάνησε κιόλας μετά στους μικρούς τελικούς με τον Πανιώνιο, οπότε μας έχει μείνει αυτή η εικόνα..και η άλλη στα κωλόμπαρα! Μετά από τον ΠΑΟΚ πάντως, το παλτό που λέτε πολλοί, μια χαρά έβγαλε 6 χρονάκια στο ΝΒΑ σε Μινεσότα, Ντένβερ και Γκόλντεν Στέιτ, όπου έκλεισε την καριέρα του με 4.8 πόντους, 5 ριμπάουντ και 1 φυστίκι μ.ο σε 19.4 λεπτά συμμετοχής..

Conrad McRay / Charles Shackleford

Η διοίκηση Αλεξόπουλου συνεχίζει τις ατασθαλίες της και φεύγουν κάμποσοι παίχτες από την ομάδα μας, ενώ φέρνει για προπονητή τον Σβι Σερφ, έναν γνωστό στην Ευρώπη προπονητή στον οποίο ο ΠΑΟΚ κατά τη γνώμη μου δεν χρωστάει τίποτα. Το ότι έφτασε εκεί που έφτασε η ομάδα έχει να κάνει με τις προσωπικότητες των Πέτζα, Μπουντούρη, Ron Rowan και φυσικά των McRay, Shackleford και όχι του κοουτσαρίσματος του συγκεκριμένου προπονητή. Φέρνει στην ομάδα το 3-4άρι των Nets Ραφαέλ Άντισον για να καλύψει και το κενό του τραυματία Στογιάκοβιτς, γρήγορα όμως ανακαλύπτει την πρώτη γκάφα του και διώχνει τον Άντισον για να φέρει τον Charles. 

Για τον McRay τα πράματα είναι λίγο πολύ γνωστά, υπάρχει αντίστοιχο άρθρο-αφιέρωμα και σε αυτόν. Τον Charles τον γνωρίζαμε από την προηγούμενη χρονιά που έπαιζε στον Άρη με καριέρα και στο ΝΒΑ και σε άλλες Ευρωπαϊκές ομάδες. Ήταν σίγουρα το καλύτερο δίδυμο ψηλών εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα με τον McRay να τραντάζει με τα καρφώματα του ότι μπασκέτα έβρισκε μπροστά του, να πηδάει στον έβδομο ουρανό για να ταπώσει και να αρπάζει κάθε ριμπάουντ! 

Ο δε Charles δεν είχε αντίπαλο στα κυβικά του (όχι παιδιά, ήταν ογκώδης αλλά όχι χοντρός) πόσο μάλλον στην δύναμη του. Έκανε την πλάκα του απέναντι στους σέντερ ντίβες εκείνης της χρονιάς (Τάρλατς,Ράτζα,Φασούλα,Αλεξάντερ) περιορίζοντας τους κάποιες φορές σε ρόλο «παθητικό». 

Η ομάδα του τότε μπορούσε να αφήσει εποχή και σίγουρα να κατακτήσει κάποιον τίτλο επειδή ήταν προφανές πως και τότε δεν είχαμε στην κυριολεξία αντίπαλο, εκτός από τους γκρι. Όχι το τρίποντο του Γάκη δεν μας στέρησε τόσο το πρωτάθλημα όσο οι σφαγιαστηκές διαιτησίες των τελικών. Μετά τον ΠAOK ο McRay συνέχισε να παίζει στην Ευρώπη με προσπάθειες να παίξει και ΝΒΑ και όλοι γνωρίζουμε την τραγική κατάληξη της ιστορίας του, ενώ ο Charles ξαναγύρισε ΝΒΑ στους Hornets (παίζοντας και στο NBDL στους Stampede) όπου και έκλεισε την καριέρα του.

Walter Berry / Frankie King

1998/99 και ο Στογιάκοβιτς φεύγει για το Αμερικάνικο όνειρο ενώ αποχωρεί και ο αρχηγός Νίκος Μπουντούρης, άλλη μια επιτυχία της διοίκησης Αλεξόπουλου. Μέσα στην αναβροχιά και στον φόβο κατάρρευσης της ομάδας που θα προκαλούσε την οργή του κόσμου η διοίκηση κλείνει ξανά τον Walter Berry, καθώς και τον χαρισματικό σκόρερ της προηγούμενης χρονιάς με τον Πανιώνιο Frankie King.

Για τον τεράστιο Walter τα έχουμε ξαναπεί δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε συνεχώς. O Frankie από την άλλη είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση παίχτη. Έχοντας αγωνιστεί στο ΝΒΑ συνολικά 13 παιχνίδια σε 2 χρόνια, περνάει τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ευρώπη. Την περίοδο 97/98 στον πανιώνιο κάνει πράματα και θάματα σκοράροντας κατά βούληση και καταστρέφοντας τις αντίπαλες άμυνες με σουτ και διεισδύσεις. 

Στον ΠΑΟΚ παρουσιάζει ένα πιο ώριμο παιχνίδι κυρίως επειδή βρισκόταν υπό την σκιά-επίβλεψη του Berry. Οι δυο τους θα αποτελέσουν το επιθετικό δίδυμο εκείνης της χρονιάς, με παίχτη μπαλαντέρ τον Μπαλού, κάνοντας απίστευτα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη νικώντας μάλιστα και τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα (στην Ελλάδα τα σφυρίγματα υπέρ του γαύρου έπεφταν σύννεφο) και τις Κίντερ Μπολόνια και Ρεάλ Μαδρίτης στο Αλεξάνδρειο. 

Τη συγκεκριμένη σεζόν στα παιχνίδια με τον συμπολίτη οι διαφορές είχαν φτάσει στο +24 στο ματς του πρώτου γύρου και στο +33 στον ημιτελικό του κυπέλλου (όπου ο Άρης είχε προπονητή τον Σερφ που μας είχε –ευτυχώς- αφήσει στα μέσα της σεζόν). Στον τελικό ο King κάνει εξαιρετικό παιχνίδι βάζοντας καλάθια μες την μούρη του σέντερ-καμάρι του ξανθού Τσακάλοφ-Λέντκοφ (ακόμα απορούν πολλοί πως έπαιξε ΝΒΑ η παλτουδιά) ο οποίος εκτίθεται μιας και δεν μπορεί να κόψει τον κατά 28 πόντους κοντύτερο King. Μετά τον ΠΑΟΚ ο Φράνκι έπαιξε σε Γερμανία, Γαλλία, CBA, Ισραήλ ενώ έκλεισε την καριέρα του στον ΑΠΟΕΛ. 

Victor Alexander / Bill Edwards

Τους γνωρίσαμε και σίγουρα τους μισήσαμε την περίοδο 1996/97 όταν ήταν παίχτες της ΑΕΚ του εμετικού ξανθού. Αν και μας πλήγωσαν προς το τέλος εκείνης της σαιζόν δυο χρόνια μετά όπως ήταν πακέτο στην ΑΕΚ, ήρθαν πακέτο και στον ΠΑΟΚ. Ο Big Vic ήταν ένα σέντερ υπέρβαρο για τότε αλλά ήξερε καλό μπάσκετ, εκμεταλλευόταν τον όγκο του με τον καλύτερο τρόπο ενώ διέθετε και αξιοπρεπές σούτ όποτε χρειαζόταν. Μαζί με τον απίστευτα φορμαρισμένο εκείνη την περίοδο Γιάννη Γιαννούλη συνέθεσαν ένα από τα καλύτερα δίδυμα ψηλών εκείνου του πρωταθλήματος, με εξαιρετικές συνεργασίες και alley hoop πάσες από τον ένα στον άλλο. 

Ο Dollar Bill από την άλλη ήταν γνωστός του πόσο θεαματικός παίχτης ήταν αλλά και σουτέρ, συνήθως με off balance σουτ πετύχαινε καθοριστικούς πόντους, ενώ κυνηγούσε πολύ και τα follow καρφώματα. Στα play-off μαζί με τον Μπαλού εκτέλεσε τον γαύρο από την γραμμή των τρίποντων αν και ο Μπαλού ήταν αυτός που έστειλε τον ξανθό σπίτι του με τρίποντο α λα Πέτζα. Μετά τον ΠΑΟΚ ο Big Vic κατέληξε στην Ισπανία και την Tau Ceramica ενώ κατάφερε να επιστρέψει μια χρονιά και στο ΝΒΑ στους Pistons. Έκλεισε την καριέρα του στην Μόσχα και την CSKA. 

Ο Bill επανεμφανίστηκε στον ΠΑΟΚ τη χρονιά 2002, αν θυμάμαι καλά στην θέση του Woolridge, παίζοντας για 12 παιχνίδια και κάνοντας πολύ καλές εμφανίσεις σε μια ακόμα περίεργη χρονιά με τον «Κορίτσια ο Σούμποτιτς» και μετέπειτα τον Αλεξανδρή στον πάγκο και τέσσερα χρόνια μετά θα αποσυρόταν αγωνιζόμενος στην Γερμανία. Σε μια συνέντευξη για την ερώτηση ΠΑΟΚ ή ΑΕΚ ο Bill απάντησε «Περιμένεις να σου απαντήσω; Είμαι και ΑΕΚ και ΠΑΟΚ! Άλλωστε το ίδιο σήμα δεν είχαν στις φανέλες? Όπως σου είπα και νωρίτερα λάτρεψα τους οπαδούς των δύο ομάδων. Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική...». Να σημειωθεί ότι την χρονιά εκείνη κάνουν τις πρώτες δειλές εμφανίσεις τους οι Βασιλειάδης, Βασιλόπουλος, Μαυροκεφαλίδης και Αποστολίδης.