Σε ένα Αλεξάνδρειο που γέμισε ασφυκτικά και κόχλαζε 2 ώρες πριν την έναρξη του αγώνα ο μεγάλος ΠΑΟΚ εκείνων των χρόνων γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που φτάνει και σε δεύτερο τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και μάλιστα σε 2 συνεχόμενες χρονιές, εδραιώνοντας και πιστοποιώντας έτσι τη σφραγίδα της νέας ευρωπαϊκής δύναμης που του είχαν προσδώσει.
Και βλέποντας μετά από χρόνια ξανά τον συγκεκριμένο αγώνα, παρατηρώ κάτι στο 24:10 του βίντεο που από τη μια μου προκαλεί έκπληξη και από την άλλη θυμό..
Έκπληξη γιατί δε φανταζόμουν-θυμόμουν καν ότι μπορούσε να κάνει μια τέτοια ενέργεια ο συγκεκριμένος τύπος και θυμό γιατί λέω ακριβώς αυτή τη φάση καρμπόν δε μπορούσε να την κάνει λίγο καιρό μετά στην περιβόητη τελευταία φάση του τελικού με τη Ρεάλ?
Η ομάδα μας, λοιπόν, ξεπερνάει την ήττα στον πρώτο ημιτελικό στη Λιουμπλιάνα και με δύο σερί νίκες στην έδρα της προκρίνεται πανηγυρικά στον μεγάλο τελικό της Ναντ.
Η δε δεύτερη νίκη μας ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, καθώς υποτάσσουμε την Ολύμπια του Χάουπτμαν με το εντυπωσιακό 104-86 και στις εξέδρες στήνεται ένα πραγματικό πανηγύρι από 6.000 και πλέον φιλάθλους μας, που σηκώνουν στο πόδι το Παλέ...Αλήθεια, πότε θα ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου